Αυτή την περίοδο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν πάρει φωτιά. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να περνούν πολλές ώρες στο σπίτι τους για περισσότερους από τρεις μήνες και ακόμα δεν φαίνεται η κατάσταση να καλυτερεύει. Το αποτέλεσμα; Πολλοί άνθρωποι να τσακώνονται μεταξύ τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οποιαδήποτε ανάρτηση δημοσιογραφικής ιστοσελίδας στα μέσα είναι ικανή να πυροδοτήσει αναμέτρητα σχόλια με πολύ επιθετικό περιεχόμενο.
Ένας γνωστός δημοσιογράφος πριν από λίγες μέρες δήλωσε μέσα από μία ανάρτηση: “Ευτυχώς που χιόνισε και γέμισε για λίγο το internet φωτογραφίες με χαρούμενους ανθρώπους και όμορφα λόγια”. Και μάλλον η παρατήρησή του ήταν εύστοχη καθώς μόλις έλιωσαν τα χιόνια στην Αττική, άρχισαν πάλι οι διαδικτυακοί τσακωμοί.
Μπορεί να μην συμφωνώ με κάποιον άνθρωπο, όμως τι νόημα έχει να τσακωθώ μαζί του διαδικτυακά; Ούτε η δική του γνώμη θα αλλάξει αλλά ούτε και η δική μου. Ταυτόχρονα δεν ακούει/διαβάζει τις αναρτήσεις αυτές η Ελληνική Δικαιοσύνη ούτε είμαστε σε κάποιο δικαστήριο.
Μήπως θα είχε περισσότερο νόημα να σκεφτώ, πριν σχολιάσω, όλα όσα με ενώνουν με κάποιον; ‘Oπως, οτι κι εκείνος έτσι και εγώ, έχουμε κουραστεί με την πανδημία, έχουμε φοβηθεί και αυτό μας προκαλεί ανασφάλεια και ανάγκη να ξεσπάσουμε με οποιαδήποτε αφορμή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η ανάρτηση αυτή μου θύμισε τις κουβέντες μίας φίλης μου που μου έλεγε πως μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησε πως στις σχέσεις, όλοι θέλουν να αλλάξουν τους άλλους και κανένας δεν δέχεται τον άνθρωπό του όπως είναι. Ξεκινάμε μία σχέση βλέποντας όλα τα όμορφα στοιχεία ενός ανθρώπου και στην πορεία καταλήγουμε να συζητάμε μόνο για όσα θα θέλαμε να αλλάξει, από τα ρούχα του, μέχρι τον τρόπο που μιλάει. Την ίδια στιγμή απορούμε γιατί ο άνθρωπός μας δεν μας αγαπά για αυτό που είμαστε.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε αδυναμίες. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όμως ταυτόχρονα έχουμε και κάποια πράγματα που μας κάνουν μοναδικούς και όμορφους. Πως θα ήταν άραγε να μην επικεντρονώμαστε στις αδυναμίες των άλλων αλλά στην ομορφιά τους; Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή μας αν βλέπαμε γύρο μας συμμάχους και όχι εχθρούς;
