Ο εμβληματικός 'Ελληνας ζωγράφος Αλέκος Φασιανός, έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών. Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας.
Oι νωχελικές φιγούρες του, η Ελληνικότητα και ο αισθησιασμός του έργου του θα μείνουν για πάντα στη συλλογική μνήμη μας.
Λίγα λόγια για τη ζωή του
Γεννήθηκε στην περιοχή της Πλάκας στην Αθήνα. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών το διάστημα 1956-1960 στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη. Μελέτησε την αρχεία αγγειογραφία και τη Βυζαντινή αγιογραφία. Παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην École des beaux-arts του Παρισιού, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης (1962-1964), κοντά στους Clairin και Dayez. Το 1966 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ενώ από το 1974 ζει και εργάζεται στο Παρίσι. Συμμετείχε επανειλημμένα σε ομαδικές εκθέσεις και γνωστές διεθνείς διοργανώσεις ανά την υφήλιο. Ο Φασιανός ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική, το σχεδιασμό αφισών, καθώς και τη σκηνογραφία, συνεργαζόμενος κυρίως με το Εθνικό θέατρο. Ανέλαβε την εικονογράφηση αρκετών βιβλίων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνωστών ποιητών και συγγραφέων. Έχει επίσης εκδώσει και δικά του κείμενα, πεζά και ποιητικά.
Για το σύνολο της δουλειάς του έχουν γυριστεί τέσσερις ταινίες για την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση, ενώ κυκλοφορούν μονογραφίες που αναφέρονται στην εικαστική παραγωγή του. Το 1999 ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ σε τιμητική (μη εκλόγιμη) θέση.
(πηγή wikipedia)
Λίγα λόγια για το έργο του
Στα θέματά των έργων του Αλέκου Φασιανού κυριαρχεί η ανθρώπινη φιγούρα, αποτυπωμένη με μια απλοϊκότητα που χαρακτηρίζει την Ελληνική κουλτούρα. Τα μοτίβα της ζωγραφικής τους είναι και αυτά ανθρωποκεντρικά (ποδηλάτες, ερωτικά ζευγάρια, καπνιστές) αλλά και αφηγήσεις θεμάτων από την Ελληνική μυθολογία. Ακόμα, ο καλλιτέχνης αγαπά εικόνες από την φύση τις οποίες και αυτές ζωγραφίζει με το δικό του μοναδικό τρόπο. Η κίνηση, οι μεγάλες μάζες και συχνα το υποβλητικό ύφος χαρακτηρίζουν τη ματιά του που άφησε μια δική της σχολή στην ιστορία της νεότερη Ελληνικής ζωγραφικής.
Oι νικητές της ζωής
"Τις γκροτέσκες κοντόχοντρες μορφές, που σχηματοποιούνται μέσα σε παστόζικες μάζες χρώματος, θα τις διαδεχθούν στα μέσα της δεκαετίας του ’60 οι σκιώδεις πλακάτες φιγούρες, άλλοτε μπλε, άλλοτε κόκκινες, πάντα σε χρυσοκίτρινο βάθος. H πυκνή πάστα χρώματος δίνει τώρα τη θέση της σε μια ανάλαφρη και λαμπερή χρωστική ύλη που καλύπτει ομοιόμορφα τη ζωγραφική επιφάνεια. H αγαπημένη θεματική του Φασιανού, οι ποδηλάτες-καπνιστές, που ζωγραφίζει «αενάως» ακολουθώντας το παράγγελμα του Ανδρέα Εμπειρίκου, διασχίζουν βιαστικά την οθόνη του καμβά αφήνοντας πίσω τους ένα νέφος από καπνό ή ανεμίζοντας ένα χρωματιστό φουλάρι. Οι ποδηλάτες είναι συχνά ζευγάρια και τότε στον άνεμο παραδίδεται και η μακριά κόμη του κοριτσιού. Ναι, κορίτσια και αγόρια είναι οι πρωταγωνιστές της ζωγραφικής του Φασιανού, οι «νικητές της ζωής», όπως τους ονόμασε πρόσφατα. Νικητές, γιατί έχουν κερδίσει την αιωνιότητα της νιότης μέσα στο έργο του." αναφέρει η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα στην εφημερίδα Το Βήμα.
Η επηρροή του από το έργο του Γιάννη Τσαρούχη ήταν εμφανής. Δείτε το σχετικό αφιέρωμα σε εκπομπή από παλαιότερη εκπομπή της ΕΡΤ όπου μιλά για την ομορφιά της Ελληνικής απλότητας.
