Πριν από λίγο καιρό με αφορμή μία συζήτηση, περιέγραφα τη σχέση μου με κάποιους καλούς μου φίλους. Θυμάμαι να λέω πως για πολλά χρόνια εγώ ήμουν ο συνδετικός κρίκος, ο “φροντιστής”. Θα φρόντιζα να βρισκόμαστε όλοι τακτικά, όλα τα μέλη να μιλάμε εξίσου, να νιώθουμε όλοι ευπρόσδεκτοι και να υπάρχει ειλικρίνεια και αγάπη μεταξύ μας.
Μετά από περίπου 9 χρόνια, ήρθε εκείνη η στιγμή. Η στιγμή που όλοι μάλλον περίμεναν εκτός από εμένα. Κάπως μαγικά πλέον δεν χρειαζόταν ο συντονισμός και το δικό μου νοιάξιμο. Όλα τα μέλη της παρέας είχαν αναπτύξει ανεξάρτητες και δυνατές σχέσεις μεταξύ τους και πλέον δεν υπήρχε ανάγκη για τον “συνδετικό κρίκο”.
Όταν κατάλαβα τι γινόταν με πλημμύρισαν δύο συναισθήματα ταυτόχρονα. Από τη μία πλευρά ένιωθα χαρά και ευγνωμοσύνη που οι φίλοι μου εμπιστεύτηκαν αυτό που τους πρότεινα από την πρώτη στιγμή, δηλαδή την δημιουργία μίας ωραίας παρέας και που αυτό πέτυχε και πλέον όλοι μας έχουμε κάτι να μας συνδέει. Από την άλλη ένιωσα αγωνία και φόβο. Και τώρα τι; Αν δεν με χρειάζονται για να τους συντονίζω τότε γιατί θα με χρειάζονται; Ποιος θα είναι ο νέος μου ρόλος μέσα σε αυτή την παρέα; Θα με θέλουν ακόμα;
Εκείνη την στιγμή ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια της μαμάς μου που έλεγε πως η μεγαλύτερη της χαρά θα είναι όταν θα ανοίξουμε τις φτερούγες μας να πετάξουμε μακριά, παρόλο που θα της λείπουμε πολύ. Και εκείνη τη στιγμή ταυτίστηκα με την μαμά μου γιατί όπως εκείνη θα “αποχαιρετούσε” εμάς μετά από τόσα χρόνια αγάπης και φροντίδας, έτσι και εγώ θα έπρεπε να “αποχαιρετήσω” τον παλιό μου ρόλο μέσα στην παρέα των φίλων μου και να ξανασυστηθώ με έναν νέο τρόπο. Μετά σκέφτηκα, μα καλά πως γίνεται να έχω αισθήματα σαν αυτά που έχει η μαμά μου, τι ήταν αυτή η παρέα για εμένα, το παιδί μου; Το σκεφτόμουν και γελούσα μόνη μου.
Μετά από λίγο καιρό βλέπω μία κοπέλα που ακολουθώ στο instagram να ανεβάζει μία φωτογραφία από ένα πολύ όμορφο και φουντωτό φυτό και να γράφει σαν λεζάντα - πριν από έναν χρόνο μου είχαν φέρει αυτό το φυτό έτοιμο να πεθάνει, με πάνω του μισό μόνο φυλλαράκι.
Με το που το βλέπω σκέφτομαι μόνο ένα πράγμα - Η τέχνη του να είσαι μητέρα (the art of mothering). Μόλις το σκέφτηκα και το είπα ξαφνικά για μένα αυτή η φράση απέκτησε σάρκα και οστά. Θυμήθηκα την αγαπημένη μου τραγουδίστρια Adele να λέει πως όταν έβγαλε τον δίσκο της (21) ένιωσε σαν να άφησε έξω στο κόσμο το παιδί της. Και τότε για μένα υπήρχε νόημα σε όλη αυτή τη σκέψη. Όπου δίνεις την αγάπη και την ψυχή σου, όπου θρέφεις και αφιερώνεσαι με τρυφερότητα και με στοργή εκεί γίνεσαι μητέρα και εκεί γίνεσαι γονιός. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να δημιουργείς κάτι στο οποίο να έχεις βάλει μέρος του εαυτού σου και της ουσίας σου. Και όλα αυτά τουλάχιστον για μένα συνθέτουν την τέχνη της μητρότητας.
ΥΓ1 Συζητώντας με μία παρέα φίλων σχετικά με την σκέψη αυτή, ξεκίνησε μία κουβέντα περί ευθύνης και πως το παιδί είναι μεγαλύτερη ευθύνη. Για μένα η ευθύνη είναι πολύ προσωπική υπόθεση και δεν ορίζεται από έναν εξωτερικό παράγοντα αλλά μόνο από έναν εσωτερικό. Δεν γίνεσαι ξαφνικά υπεύθυνος επειδή παρουσιάστηκε μία νέα συνθήκη. Είτε στέκεσαι υπεύθυνα απέναντι σε εσένα και στις επιλογές σου κάθε μέρα και κάθε στιγμή είτε όχι.
ΥΓ2 Πάντα κρατάω στο πίσω μέρος του μυαλό μου πως ο στόχος είναι η σύνδεση. Να βρίσκω τα κοινά σημεία που έχω με τους ανθρώπους γύρω μου και να μπορώ με έναν τρόπο να τους έχω δίπλα μου και όχι απέναντι μου. Μπορεί να μην ξέρω τι ακριβώς ένιωσε η μαμά μου όταν άνοιξα τα φτερά μου και έφυγα από το σπίτι αλλά φαντάζομαι πως γέμισε χαρά και αγωνία όπως και εγώ όταν αποχαιρέτησα έναν ρόλο που για πολλά χρόνια με προσδιόριζε και αγαπούσα.
ΥΓ3 Χρόνια πολλά μαμά! Σε ευχαριστώ!
Ματίνα Σωτηροπούλου
Developmental Psychologist
MSc Child Development UCL
