Πριν λίγες μέρες, βρέθηκα σε ένα τραπέζι με αγαπημένους ανθρώπους. Ανάμεσα σε αυτούς υπήρχαν και άνθρωποι, που γνώριζα για πρώτη φορά. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, το θέμα της συζήτησης πήγαινε από ένα ζήτημα στο άλλο. Επικαιρότητα, δραματικά γεγονότα, κοινωνικά θέματα, καιρός, διακοπές όλα μπλέκονταν μεταξύ τους.
Κάποια στιγμή ξεκινά μία συζήτηση από αυτές που ξέρεις πως εύκολα μπορεί να ξεφύγει και κάποιος να παρεξηγηθεί. Δύο στρατόπεδα σχηματίστηκαν εύκολα και γρήγορα και η κουβέντα άναψε. Επιχειρήματα, προσωπικά παραδείγματα, εμπειρίες που αναφέρονταν σαν απόλυτες αλήθειες, δεδομένα από έρευνες που κανείς δεν μπορεί να ελέγξει, άρχισαν να καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο χώρο στο τραπέζι.
Όλοι έχουν μία άποψη και όσο μεγαλώνουμε, γνωρίζουμε καλά πως όλο και δυσκολότερα μετακινούμαστε από τις θέσεις μας. Όμως, που πάει το τι έχουμε ανάγκη εκείνη τη στιγμή; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό που είχα ανάγκη ήταν να απολαύσω το φαγητό μου, να δω τους αγαπημένους μου ανθρώπους, να ξεκουραστώ και να ξεφύγω από τη σκληρή πραγματικότητα. Αυτό που σίγουρα δεν ήθελα ήταν να μιλήσω έντονα και να λογομαχήσω με κάποιον που μπορεί να μην ήθελε να δει μία διαφορετική οπτική από τη δική του.
Έπειτα από εκείνη τη μέρα βρέθηκε μπροστά μου μία εικόνα με το παρακάτω ρητό:
“Όσο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις ότι η ψυχική σου ηρεμία αξίζει περισσότερο από το να αποδείξεις σε κάποιον τη θέση σου”.
Το θέμα είναι εσύ τι επιλέγεις και γιατί.
