Πότε τρώμε επειδή χρειαζόμαστε ενέργεια, πότε τρώμε γιατί θέλουμε να καλύψουμε μία άλλη ανάγκη και πότε τρώμε για να ζήσουμε μία γευστική εμπειρία;
Σύμφωνα με τον Καθηγητή Robert Gould MD, ψυχίατρο, ψυχαναλυτή και συγγραφέα του βιβλίου “Shrink yourself”, υπάρχουν συγκεκριμένες διαφορές στον τρόπο που κάποιος αντιλαμβάνεται την τροφή.
Όπως ο ίδιος υπογραμμίζει, η σωματική πείνα είναι σταδιακή, είναι ανοιχτή σε οποιαδήποτε διαθέσιμη τροφή και ρυθμίζεται από την αίσθηση στο στομάχι του ατόμου. Πρόκειται για μία φυσιολογική σωματική ανάγκη, όπου είναι αρκετά ξεκάθαρο ότι το φαγητό είναι απαραίτητο, ότι σταματά όταν κάποιος έχει χορτάσει και ότι το άτομο έχει τον έλεγχο της διατροφής του.
Από την άλλη πλευρά, ο Καθηγητής Robert Gould MD αναφέρεται στην συναισθηματική πείνα ως κάτι που έρχεται ξαφνικά και αναπάντεχα και τις περισσότερες φορές σχετίζεται με συγκεκριμένη τροφή. Η αίσθηση της πείνας δεν έχει σαν κέντρο το στομάχι αλλά μία περισσότερο εγκεφαλική λειτουργία. Συχνά η έντονη και ξαφνική επιθυμία για ένα συγκεκριμένο φαγητό, συνδέεται με την παρουσία αρνητικού συναισθήματος για το άτομο. Πρόκειται για την κατανάλωση τροφής χωρίς το άτομο να αισθάνεται πως έχει τον έλεγχο αλλα μοιάζει σαν μία περισσότερο αυτοματοποιημένη και μηχανική διαδικασία. Ταυτόχρονα το άτομο που τρέφεται συναισθηματικά δεν σταματά όταν αισθανθεί πως χόρτασε και έπειτα μπορεί να το πλημμυρίζουν συναισθήματα ντροπής και ενοχής.
Ο Καθηγητής Robert Gould, μέσα από την πολυετή εμπειρία του, καταλήγει πως ο φόβος, το άγχος και άλλα αρνητικά συναισθήματα, οδηγούν τους ανθρώπους στο να χρησιμοποιούν το φαγητό σαν έναν τρόπο να ηρεμήσουν τον εαυτό τους και να αισθανθούν καλύτερα. Άλλοι περισσότερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό, αφήνουμε στην άκρη τις συναισθηματικές μας ανάγκες, οι οποίες είναι και πιο εύκολο να τις κρύψουμε κάτω από το χαλί.
Πόσο διαφορετική θα ήταν η σχέση μας με το φαγητό αν βρισκόμασταν σε καλύτερη σύνδεση με τις πραγματικές μας επιθυμίες;
