Θυμάμαι πριν χρόνια μιλούσα με μία γνωστή μου που δούλευε σε μία θεατρική παράσταση.
Στην παράσταση αυτή δούλευαν πολύ γνωστοί ηθοποιοί και αναμενόμενα τη ρώτησα πως είναι να δουλεύει μαζί τους και αν την άγχωνε αν θα τη συμπαθήσουν και πως θα τους φανεί. Εκείνη μου είπε πως σε γενικές γραμμές όλοι είναι αρκετά φιλικοί.
Κάποιοι ήταν λίγο χαμένοι και καθυστερούσαν στις πρόβες. Εντάξει αυτό το καταλαβαίνω λίγο, πάντα συμβαίνει. Σε μία ομάδα ανθρώπων, πάντα υπάρχουν κάποιοι που καθυστερούν ή που φτάνουν νωρίτερα. Είτε στην τάξη όταν ήμασταν παιδιά, στο πανεπιστήμιο όταν ήμασταν φοιτητές, είτε στη δουλειά τωρα που μεγαλώσαμε.
Αυτό που όμως έκανε φοβερή εντύπωση στη γνωστή μου ήταν ότι κανένας δεν έκανε κοπλιμέντα στον άλλο. Και όταν κάποια στιγμή η ίδια πήρε το θάρρος να κάνει ένα κομπλιμέντο για τα παπούτσια που φορούσε μία από τις πρωταγωνίστριες, εκείνη ενώ απάντησε ευγενικά ευχαριστώ, δεν ξαναφόρεσε τα συγκεκριμένα παπούτσια.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος να μην χαρεί με μία καλή κουβέντα. Φοβήθηκε ότι θα την ματιάξει; Ότι για να τα βρίσκει η γνωστή μου ωραία, μάλλον τελικά δεν ήταν τόσο κομψά; Νόμιζε ότι ήταν ειρωνικό σχόλιο και πως η άλλη κοπέλα δεν το εννοούσε; Ντράπηκε που άρχισαν όλοι τα κοιτάζουν τα παπούτσια της και δεν ήθελε να της ξαναπούν κάτι ανάλογο;
Πριν από λίγες μέρες μία γυναίκα στο μετρό μου έπιασε την κουβέντα για να μου πει πως έχουμε την ίδια τσάντα και πόσο πολύ την έχει βολευτεί και της αρέσει. Είχε λίγη πλάκα. Με τις μάσκες και με το θόρυβο από τα βαγόνια να προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε για να πούμε καλές κουβέντες η μία στην άλλη. Μου έφτιαξε τη διάθεση και ακόμα τη σκέφτομαι. Έτσι και εγώ σήμερα στη δουλειά είπα σε μία κοπέλα πόσο όμορφη είναι και πόσο της πάει το φόρεμα που φοράει.
Είναι μία γλυκιά και τρυφερή πράξη που μπορεί να σε φέρει πιο κοντά με τους ανθρώπους γύρω σου. Ή τουλάχιστον με τους περισσότερους ανθρώπους γύρω σου...!
