Φαίνεται πως οδεύουμε προς το τέλος της πανδημίας και πως το φετινό καλοκαίρι ίσως να μοιάζει λίγο περισσότερο με τα παλιά μας καλοκαίρια. Παράλληλα όμως, υπάρχει πολύ μεγάλος φόβος και αγωνία. Κάθε φορά που πάμε να βγούμε από τον τρόπο που συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια της πανδημίας, βρίσκονται εκεί και παραφυλούν. Κάθε φορά που κανονίζουμε ένα μακρινό ταξίδι, κάθε στιγμή που κάνουμε κάτι, που θυμίζει την κανονικότητα που είχαμε.
Σκέψεις όπως τι θα κάνουμε αν εμφανιστούμε θετικοί στον ιό, τι θα κάνουμε αν μας λείπει κάποιο έγγραφο ή πιστοποιητικό, τι θα συμβεί αν κολλήσουμε κάποιον αγαπημένο μας, κυριαρχούν και μας εμποδίζουν να απολαύσουμε τη στιγμή. Ντύνουμε με περίτεχνη φαντασία τους φόβους μας, για το μέλλον και δεν καταφέρνουμε, να δραπετεύσουμε από την αγωνία, πως όλα αυτά θα μας συμβούν και θα έχουμε την αποκλειστική ευθύνη.
Όταν όμως, ο φόβος κυριαρχεί συμβαίνει και κάτι ακόμα. Μπορεί να αισθανθούμε μόνοι και αβοήθητοι και να κρίνουμε πολύ αυστηρά τον εαυτό μας. Μπορεί να πιστέψουμε, πως αυτές οι σκέψεις είναι χαζές, δεν έχουν κανένα νόημα, δεν χρειάζεται να τις πούμε πουθενά, άδικα θα πιέσουμε τους αγαπημένους μας, απλά πρέπει να τις βγάλουμε από το μυαλό μας. Έτσι, βυθιζόμαστε ακόμα περισσότερο, χωρίς να δίνουμε και την ευκαιρία στους ανθρώπους μας, να μας ακούσουν και να συνδεθούν μαζί μας.
Κάποιες φορές μπορούμε να μην πολεμάμε τις αρνητικές μας σκέψεις και να τις αφήνουμε απλά να περνούν, χωρίς να βιαζόμαστε να τις διώξουμε. Κάποιες άλλες φορές μπορεί να θέλουμε να τις γράψουμε κάτω, σε ένα κομμάτι χαρτί, για να τις βγάλουμε από μέσα μας. Κάποιες φορές όμως είναι χρήσιμο να τις μοιραστούμε με τους ανθρώπους που είναι κοντά μας και θέλουν να μας βοηθήσουν. Μπορεί ο φόβος και η αγωνία να παραμείνουν, αλλά η μοναξιά θα είναι λιγότερο απειλητική και οι άνθρωποι ακόμα πιο κοντά.
