Δεν συναντάς κάθε μέρα στη ζωή σου αληθινές… νεράιδες που πραγματοποιούν ευχές!
Όταν όμως συναντήσεις τη Σάντρα Ζαφειρακοπούλου, τον άνθρωπο που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια πίσω από τον Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό Make A Wish, δεν μπορεί παρά να σκεφτείς ότι μόνο αυτός ο ρόλος της ταιριάζει.
Η συνέντευξή μας έγινε κάτω από τις επιταγές της εποχής λόγω της πανδημίας. Διαδικτυακά!
Όμως, αυτός ο υπέροχα δραστήριος και συνάμα ευαίσθητος άνθρωπος, καταφέρνει να σε εντυπωσιάσει ακόμη κι έτσι.
Με την απλότητα και την ταπεινότητα των απαντήσεών του.
Τα υπόλοιπα, θα τα ανακαλύψετε εσείς…
Συνέντευξη στη Γιούλα Ζαχιώτη
Η ιδέα του Make a Wish έχει αγκαλιαστεί από χιλιάδες παιδιά και έχει μπει στα σχολεία. Πιστεύετε ότι η νέα γενιά είναι πιο ευαισθητοποιημένη απέναντι σε κοινωνικά θέματα και στον εθελοντισμό;
Κατ’αρχάς σας εκφράζω εκ μέρους όλων μας ένα μεγάλο «ευχαριστώ» που το βλέπετε έτσι.
Τα παιδιά έχουν αγκαλιάσει το Make-A-Wish γιατί το ένα παιδί καταλαβαίνει το άλλο. Τα παιδιά έχουν μία «μυστική γλώσσα» επικοινωνίας που εμείς οι μεγάλοι δεν αντιλαμβανόμαστε πάντα και μέσα από αυτήν, λεκτική ή άλλη, συνεννοούνται.
Η νέα γενιά είναι πιο ευαισθητοποιημένη σαφώς και αυτό οφείλεται στην εντονότερη ευαισθητοποίηση των γονέων αλλά έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας.
Εάν οι έννοιες (και δεν λέω «μαθήματα» εσκεμμένα) «εθελοντισμός», «προσφορά», «αλληλεγγύη» δεν μπουν θεσμοθετημένα στα σχολεία, δεν έχουμε να περιμένουμε μεγάλη πρόοδο. Συνηθίζω να λέω πως ο εθελοντισμός δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.
Δεν χρειάζονται άπειρες ώρες ή εξειδικευμένες γνώσεις αλλά διάθεση να μπει η προσφορά ως συνιστώσα της καθημερινότητάς μας.
Εάν «τρέξουμε» μαζί μία μέρα σας, θα εκπλαγείτε από το πόσες δυνατότητες προσφοράς υπάρχουν σε κάθε βήμα καθενός από εμάς, ανεξαρτήτως ηλικίας, οικογενειακής κατάστασης ή οικονομικής δυνατότητας.
Από το πρωί που ξυπνάμε που μπορεί να έχουμε ψάξει μία μάρκα δημητριακών που να στηρίζει έναν φιλανθρωπικό οργανισμό, μετέπειτα στη βόλτα ή στο γραφείο μας που μπορεί να συναντήσουμε κάλπες συλλογής χρημάτων, πηγαίνοντας έπειτα στο σχολείο του παιδιού μας που σίγουρα θα υπάρχει κάποιο πρόγραμμα υποστήριξης ενός σκοπού και καταλήγοντας στο Σαββατοκύριακο που σε κάποιο παιδικό πάρτυ μπορούμε να επιλέξουμε ένα δώρο από κάποιον οργανισμό. Και τόσες μα τόσες ευκαιρίες ακόμη.
Ένα είναι το πρώτο βήμα: να αποτινάξουμε την αμφισβήτηση για το έργο των φιλανθρωπικών οργανώσεων.
Πρέπει οπωσδήποτε να γίνει δουλειά από το κράτος όσον αφορά στην καταγραφή και τον έλεγχο λειτουργίας τους, κάτι που θα συμβάλει σημαντικά αλλά η στάση ζωής μας είναι προτιμότερο να δέχεται τα καλά που γίνονται και να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο.
Οι ευχές των παιδιών, που πραγματοποιεί το Make a Wish, χαρακτηρίζονται από ευαισθησία και ταπεινότητα, δεν είναι δηλαδή υπερβολικές και άπληστες. Πιστεύετε ότι χαρακτηρίζει αυτό τα παιδιά σήμερα;
Δεν θα συμφωνήσουν όλοι μαζί σας. Έχουμε δεχθεί πολλές φορές κριτική για ακριβά κινητά τηλέφωνα που προσφέρουμε ακολουθώντας τη «διαταγή» του παιδικού ονείρου.
Εμείς δεν κρίνουμε τις ευχές των παιδιών μας και πίσω από κάθε ευχή ξέρουμε ότι κρύβεται μία αιτιολόγηση αυτών.
Δεν θα ξεχάσω μία έφηβη η οποία μας ζήτησε έναν φορητό υπολογιστή τελευταίας τεχνολογίας και τη δική μας απορία γιατί να θέλει αυτόν τον συγκεκριμένο τύπο και όχι κάποιον μικρότερου κόστους.
Όταν την επισκέφθηκε η υπεύθυνη οικογενειών μας με τους εθελοντές μας πήραμε μία αποστομωτική απάντηση: «Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμασταν εμείς οι τρεις. Τρεις φίλες αχώριστες. Έχουμε δώσει όρκο πως δεν θα χωρίσουμε ποτέ. Τα έχουμε όλα ίδια. Όμως τώρα με έχουν «αφήσει» στην ‘απ’εξω’. Δεν ανήκω πια στην τριάδα μας. Έχει γίνει δυάδα. Με το laptop αυτό θα μπορέσω να ξαναμπώ στην παρέα μας.»
Πολλοί θα το κρίνουν. Εμείς όμως δεν έχουμε το ρόλο κριτή αλλά μάγου που πραγματοποιεί τα όνειρα παιδιών. Πάντα ρωτάμε το «γιατί» πίσω από τις ευχές γιατί δεν θέλουμε ποτέ μία ευχή ενός παιδιού να «αδικήσει» κάποιο άλλο.
Πιστεύω ότι μετά από 25 χρόνια λειτουργίας, περισσότερες από 2.500 ευχές και με τη λειτουργία εθελοντικών σωμάτων όπως Διοικητικό συμβούλιο και επιτροπές ευχών, πράττουμε δίκαια.
Άλλες ευχές φανερώνουν όνειρα για ένα καλύτερο αύριο και άλλες ανάγκες επιβίωσης. Ένα δωμάτιο με θέμα το διάστημα αλλά και ένα δωμάτιο με ένα καλό στρώμα για να «κοιμάμαι πιο καλά». «Να γνωρίσω τον Χ τραγουδιστή γιατί τρελαίνομαι με τα τραγούδια του» αλλά και «να γνωρίσω τα αδέρφια μου γιατί δεν τα έχω δει ποτέ».
«Να πάω σε ένα θέρετρο πολυτελές για να κάνω spa» αλλά και «να πάω Σαντορίνη με τους γονείς μου γιατί τους αρέσει και έτσι ίσως.. τα ξαναβρούν και ξαναείναι μαζί».
Ποιος μπορεί να κρίνει τις ευχές αυτών των παιδιών; Κανείς.
Νιώθετε σαν τη νεράιδα του παραμυθιού που πραγματοποιεί ευχές;
Νιώθω ένας πολύ τυχερός άνθρωπος που γνωρίζει προσωπικά μερικές πολύ ξεχωριστές νεράιδες. Νιώθω ένας «διευκολυντής» νεράιδων.
Νιώθω ένας άνθρωπος που έχει δει την άλλη όψη της ζωής και είναι πολύ τυχερός γιατί γνωρίζει κάθε μέρα ανθρώπους που ξεπερνούν κάθε ανθρώπινο όριο.
Νιώθω, τέλος, ένας ευλογημένος άνθρωπος με ένα τεράστιο αίσθημα ευθύνης.
Είστε η «σιωπηλή ηρωίδα» της οικογένεια σας;
Θα ήμουν ηρωίδα αν είχα μείνει παντρεμένη. Επέλεξα τον εύκολο δρόμο της φυγής για την αποφυγή της μεγάλης σύγκρουσης.
Δεν είμαι ηρωίδα. Είμαι μία μαμά που προσπαθεί να συμβάλει στη δημιουργία ενός σωστού ανθρώπου, μία πρώην σύζυγος που δεν έχει αρνητικά αισθήματα και μία κόρη που δείχνει ευγνωμοσύνη.
Να σας πω κάτι; Συναντώ κάθε μέρα μάνες ηρωίδες. Μάνες που ξενυχτούν μήνες και χρόνια δίπλα στα παιδιά τους, μάνες που βλέπουν τα παιδιά τους να τα «καταπίνει» ένα τέρας ανίκητο, μάνες που μετά τη μάχη του παιδιού τους έχουν το κουράγιο να αγωνιστούν για άλλα παιδιά.. άγνωστα σε αυτές.
Αυτές είναι ηρωίδες. Όχι εγώ. Όχι όσο το παιδί μου είναι υγιές και το Make-A-Wish στο δρόμο μου.
Ποια ευχή σας συγκίνησε περισσότερο και την έχετε πάντα στο νου;
«Εύχομαι να αποκτήσω ένα κάστρο. Μεγάλο. Με φυλακή!» … παραξενεύτηκα όταν την άκουσα.
Σκέφτηκα πώς είναι λογική έκφραση του θυμού ενός παιδιού. Λίγες μέρες μετά στη ΦΛΟΓΑ, συνάντησα αυτό το παιδί. Το ρώτησα. Δεν απάντησε.
Ήρθε η μαμά του και μου είπε «Είναι θυμωμένος».
Έκανα να φύγω και με πρόλαβε στη σκάλα: «Δεν είμαι θυμωμένος. Θέλω να την κλείσω μέσα να μην μου φύγει…»
Πόσο δύσκολο είναι να στέκεσαι δίπλα σε ένα άρρωστο παιδί και να του αλλάζεις την διάθεση και την προοπτική του, με μια μόνο ευχή;
Είναι μία τεράστια ευθύνη και όταν αυτό γίνεται νιώθεις παντοδύναμος. Πιστεύεις ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να πετύχεις.
Αυτό το αίσθημα βέβαια είναι και μία μεγάλη παγίδα αλλά μόνο έτσι μπορώ να το περιγράψω.
Η ευχή είναι το μέσο που αξιοποιούμε για να διατυπώσουμε πρακτικά την ελπίδα. Όταν νοσεί ένα παιδί, πολλοί άνθρωποι και οργανισμοί στέκουν στο πλευρό τους.
Εμείς προσπαθούμε να είμαστε αυτοί που δεν θα τους κοιτάξουν με οίκτο αλλά με θάρρος και θαυμασμό.
Όταν μπορεί και στέκει η μάνα και ο πατέρας δίπλα σε ένα παιδί που χάνει βάρος κάθε μέρα, που χάνει τα μαλλιά του, που αδυνατίζουν οι σφυγμοί του… πώς να πω εγώ ότι είναι δύσκολο να σταθώ δίπλα του; Δεν γίνεται.
Έχετε καταφέρει να κάνετε το Make A Wish θεσμό πετυχαίνοντας πολλά και θεαματικά αποτελέσματα. Ποιο είναι το όνειρό σας για το μέλλον του Make a Wish;
Να το εμπιστευθούν όλα τα παιδιά που παλεύουν μία πολύ σοβαρή ασθένεια. Μία ευχή για κάθε παιδί που νοσεί και αγωνίζεται για τη ζωή του.
Ποια είναι η δική σας ευχή;
Να πάψουμε να υπάρχουμε. Να μην νοσούν παιδιά. Να μην υπάρχουν παιδιά που απειλούνται με στέρηση του πιο θεμελιώδους δικαιώματός τους: αυτού της ζωής.
Όσο όμως υπάρχουν, η ύπαρξη της ελπίδας, η υπενθύμιση σε αυτά τα παιδιά ότι τα όνειρά τους θα πραγματοποιηθούν θα είναι ο οδηγός μας και θα νικάμε όλες τις δυσκολίες που εμποδίζουν το διάβα μας.
Άλλωστε έχουμε τους καλύτερους δασκάλους στο μάθημα «δεν τα παρατώ».
Τους πιο μικρούς, μα τους πιο σοφούς δασκάλους!
