Συνέντευξη στη Γιούλα Ζαχιώτη
Οι δρόμοι μας στη δημοσιογραφία συναντήθηκαν στην αρχή της καριέρας μας. Εκείνη ως παρουσιάστρια ειδήσεων του Star κι εγώ ως ρεπόρτερ κάτω από την ίδια τηλεοπτική στέγη.
Μεσολάβησαν πολλές εμπειρίες και αρκετές ακόμη αλλαγές στη ζωή και των δυο μας, πριν ξανασυναντηθούμε στις αρχές Ιουλίου γι’ αυτή τη συνέντευξη.
Αν και αρκετά χρόνια μετά (γελάσαμε όταν τα μετρήσαμε!) ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Συναντηθήκαμε στο γραφείο της και καταφέραμε στη μία ώρα που ξεκλέψαμε, να μιλήσουμε για τις πολύπλευρες αλλαγές στη ζωή της, την απόφασή της να εγκαταλείψει την τηλεόραση αλλά όχι και τη δημοσιογραφία, τα τρία της παιδιά και την σχέση της με το κρασί και το Grape.
Η Πηνελόπη ήταν πάντα στο μυαλό μου ως ένα πλάσμα φωτεινό αλλά ταυτόχρονα γήινο. Όταν αναζητούσα γυναίκες δυναμικές αλλά κυρίως αληθινές για τη στήλη «Γυναίκα του Μήνα» στο Ladiesbook, το μυαλό μου σταμάτησε χωρίς δεύτερη σκέψη σε εκείνη.
Και όταν μου ξεκαθάρισε από την πρώτη στιγμή ότι δεν θέλει κανείς να την βλέπει ως πρότυπο, γιατί είναι απλά μια εργαζόμενη γυναίκα και μητέρα, κατάλαβα γιατί!
Μετά από μια μεγάλη καριέρα στην τηλεόραση τα εγκαταλείπεις όλα και στρέφεσαι αλλού. Τι κάνεις σήμερα;
Εκδίδω μια free press εφημερίδα το Grape, που το βρίσκεις ως ένθετο στην Καθημερινή και σε συγκεκριμένα σημεία διανομής και ασχολούμαι παράλληλα - μέσω της εταιρείας Grape Escape που έχουμε δημιουργήσει - με τον οινοτουρισμό διοργανώνοντας εκδηλώσεις και συνέδρια που σχετίζονται με το κρασί και το φαγητό.
Πόσο εύκολο ήταν να αφήσεις μια «στρωμένη» καριέρα και να κάνεις μια αρχή σε κάτι εντελώς άγνωστο;
Αυτή η στροφή δεν έγινε από τη μια ημέρα στην άλλη, έγινε όμως πολύ συνειδητά. Ήμουν 16 χρόνια στην τηλεόραση, 11 στο Star και τα τελευταία 5 στην ΕΡΤ με καλές αποδοχές και μια πολύ καλή συνεργασία. Όταν όμως έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μου, το γιό μου, αποφάσισα να μην ανανεώσω τη σύμβασή μου με το κανάλι, χωρίς να έχω ωστόσο κάτι άλλο στο μυαλό μου για το τι θα κάνω.
Όταν έφυγα, μου πήρε αρκετό χρόνο να συνέλθω από το σοκ ότι δεν δούλευα 12 ώρες την ημέρα και ότι ξαφνικά είχα ελεύθερα τα Σαββατοκύριακα μου. Κάποια χρόνια αργότερα εργάστηκα ως σύμβουλος Επικοινωνίας στο Μουσείο Μπενάκη ενώ ξεκίνησα να κάνω σεμινάρια γύρω από την τέχνη από το κρασί.
Αφοσιώθηκα στα παιδιά μου και έκανα πράγματα που πάντα ήθελα αλλά δεν έβρισκα το χρόνο.
Είχα κουραστεί να δουλεύω στην τηλεόραση, στο ειδησεογραφικό κομμάτι που είναι τόσο ψυχοφθόρο και έχει ημερομηνία λήξης και ήθελα να κάνω μια δική μου ομάδα.
Όχι για να είμαι το αφεντικό, αλλά για να φτιάξω κάτι που να με ευχαριστεί και για να δουλεύω με ανθρώπους που μου αρέσει να συνεργάζομαι.
Και κάπως έτσι, τα σεμινάρια έγιναν αναγνωρισμένα διπλώματα γύρω από το κρασί και φτιάξαμε με τη Θάλεια Καρτάλη το Grape.
Τόσο εσύ όσο και η Θάλεια Καρτάλη είστε δημοσιογράφοι. Δύο γυναίκες που άφησαν το χώρο της ενημέρωσης και στράφηκαν στο Grape. Ήταν η σωστή συγκυρία;
Ναι και η Θάλεια βρισκόταν σε μια ανάλογη φάση ψαξίματος και αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να συνδυάσουμε τη δημοσιογραφία με κάτι που μας κέρδισε, μας αρέσει και το θεωρούμε δημιουργικό.
Θα έλεγες οτι ήταν δύσκολη εκείνη η αρχή;
Το Grape γεννήθηκε εν μέσω Capital Controls, το καλοκαίρι του 2016. Κι ενώ είχε παγώσει το σύμπαν και δεν μπορούσαμε να ανοίξουμε ούτε εταιρικό τραπεζικό λογαριασμό, εμείς αποφασίσαμε να ανοίξουμε το Grape!
Είχαμε αυτό που λένε «άγνοια κινδύνου» γιατί ξεκινήσαμε να εκδώσουμε ένα περιοδικό χωρίς να γνωρίζουμε ούτε καν πως «στήνεται».
Αυτό όμως που μας ώθησε σε αυτή την «τρέλα» ήταν ότι βλέπαμε πως υπήρχε κενό στην αγορά του κρασιού και ειδικά στο free press το οποίο έχει απόλυτα στοχευμένο κοινό καθώς αποφασίζεις εσύ που και πότε θα το διανέμεις.
Το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι free press εκδόσεις αλλάζουν χέρια. Έχει υπολογιστεί ότι κάθε τεύχος αλλάζει τουλάχιστον 4 διαφορετικά χέρια οπότε το διαβάζουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι.
Και πρέπει να σου πω ότι αποζημιωθήκαμε από όλο αυτό. Από τον πρώτο κιόλας χρόνο καταφέραμε να έχουμε κέρδη, παρότι έχουμε επιλέξει να εκδίδουμε ένα ακριβό περιοδικό χωρίς να κάνουμε καμία έκπτωση στην αισθητική του.
Πόσο εύκολα κάνεις αλλαγές στη ζωή σου;
Δεν κάνω εύκολα αλλαγές. Είμαι σταθερός άνθρωπος αλλά η αλήθεια είναι ότι στις μεγάλες αλλαγές είμαι πολύ αποφασιστική και δεν κοιτάζω πίσω. Σε προσωπικό επίπεδο έκανα μια μεγάλη στροφή πριν από χρόνια με το δεύτερο γάμο μου.
Σε τρομάζει ο χρόνος που περνά;
Είχα πάντα περίεργη σχέση με το χρόνο. Ξεκίνησα να δουλεύω σε έναν απαιτητικό επαγγελματικό χώρο από πολύ μικρή και γέννησα την πρώτη μου κόρη σε πολύ μικρή ηλικία.
Όταν ήμουν στα 28-29 μου χρόνια είχα κάνει τόσα πολλά που αναρωτιόμουν τι άλλο μου μένει να κάνω. Έβλεπα τότε τον εαυτό μου πολύ μεγάλη.
Τώρα που το σκέφτομαι γελάω. Εκείνη την περίοδο έχασα τον πατέρα μου, ήρθε και ένα διαζύγιο μέσα σε όλα και άλλαξα τον τρόπο που σκεφτόμουν.
Τότε έκανα την πρώτη μου μεγάλη αλλαγή. Αν και ένιωθα κουρασμένη από όλα αυτά έκανα έναν δεύτερο γάμο και ξεκίνησα από την αρχή μια οικογένεια κάνοντας άλλα δύο παιδιά.
Τότε ήμουν νέα και ένιωθα μεγάλη. Τώρα είμαι μεγάλη αλλά νιώθω νέα.
Δεν με τρομάζει ο χρόνος που περνάει. Χαίρομαι που μεγαλώνω χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χαίρομαι να βλέπω το πρόσωπό μου να καταρρέει, αλλά χαίρομαι γιατί περνάω καλά μεγαλώνοντας χωρίς να με έχει πιάσει η αγωνία της αισθητικής παρέμβασης, βλέποντας τα παιδιά μου να μεγαλώνουν κι αυτά.
Ποιες θα έλεγες οτι είναι πλέον οι προτεραιότητες σου στη ζωή;
Να ισορροπήσω ανάμεσα στην προσωπική και την επαγγελματική μου ζωή. Να απεγκλωβιστώ από αυτό το γυναικείο συναίσθημα της ενοχής. Που νιώθω ένοχη ότι παραμελώ την οικογένεια όταν βρίσκομαι στη δουλειά και ένοχη ότι παραμελώ τη δουλειά όταν βρίσκομαι στο σπίτι.
Είσαι προβληματισμένη απέναντι σε θέματα όπως η προστασία του περιβάλλοντος, ο ρατσισμός, η ανατροφή των παιδιών, το bullying;
Έχω σαφώς τέτοιους προβληματισμούς αλλά κάτω από μια διαφορετική ματιά απ΄ ότι είχα στα 20 ή στα 30 μου. Όταν είμαστε νέοι έχουμε μια οργή απέναντι στα πράγματα, μεγαλώνοντας αποκτάμε πείρα και σοφία. Αντιμετωπίζω πλέον τις καταστάσεις πιο νηφάλια.
Δεν έχω τις αγωνίες που συχνά βλέπω συνομηλίκους μου γονείς να έχουν για τους κινδύνους του διαδικτύου, το bullying ή οτιδήποτε άλλο ίσως επειδή έχω περάσει μια εφηβεία ήδη με την μεγάλη μου κόρη.
Δεν νιώθω ότι απειλούμε από παντού. Πιστεύω στη δύναμη και τους δεσμούς της οικογένειας. Αγχώνομαι όμως για την κλιματική αλλαγή, το περιβάλλον και το μέλλον των παιδιών μου μέσα σε αυτό.
Με αγχώνει η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, μια παγκόσμια πολιτική και οικονομική αστάθεια που μπορεί να έρθει από τον κορωνοΐό. Αλλά ακόμη κι αυτοί οι φόβοι, έχουν την κανονική τους διάσταση. Τίποτα περισσότερο.
Αυτό που έχω μάθει μέσα από μαθήματα διαλογισμού και mindfildness είναι το πόσο ψυχοφθόρο είναι να ανησυχείς για πράγματα που θα γίνουν στο μέλλον ή για ότι έχει ήδη γίνει.
Ζω το παρόν και διασκεδάζω όσο μπορώ.
