Την Τετάρτη ήταν η 1η Δεκεμβρίου και η Παγκόσμια Ημέρα για το AIDS, μία μέρα που έχει καταφέρει να αποτυπωθεί στο μυαλό μας μέσα από ένα μεγάλο αριθμό ενεργειών και δράσεων που λαμβάνουν χώρα σε παγκόσμιο επίπεδο. Για μένα αυτή η μέρα έχει μία ξεχωριστή σημασία γιατί είχα στο παρελθόν την τύχη να δουλέψω με οικογένειες που κάποιο από τα μέλη τους είχαν προσβληθεί από τον ιό του HIV.
Πέρασα δύο χρόνια με τις οικογένειες αυτές, δουλεύοντας κυρίως με τα παιδιά, χτίζοντας τις κοινωνικές τους δεξιότητες και βοηθώντας τα προετοιμαστούν για την ενήλικη ζωή, έχοντας κάποιο μέλος ή όντας τα ίδια επηρεασμένα από τον ιό του HIV.
Ελάχιστος ήταν ο χρόνος που περνούσα με τους ενήλικες που ερχόντουσαν στο κέντρο αυτό. Αν ιδιαίτερα δεν είχαν παιδιά, θα τους έβλεπα κυρίως σε γιορτές ή σε κάποια συνάντηση που θα αφορούσε όλα τα μέλη του οργανισμού. Τις λίγες όμως φορές που είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με τα ενήλικα μέλη του οργανισμού, αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν το χιούμορ που είχαν.
Άνθρωποι που είχαν περάσει πολλά χρόνια της ζωής τους μέσα στο στίγμα της ασθένειάς τους και που συχνά ένιωθαν μοναξιά και φόβο, είχαν επιλέξει να κάνουν χιούμορ και πλάκα ώστε να συνδεθούν με τους άλλους. Εγώ περίμενα να υπάρχει μία κάπως πιο πεσμένη διάθεση στην επικοινωνία με τους ενήλικες που είχαν πληγεί από το HIV, γιατί μάλλον εγώ στεναχωριόμουν πολύ για αυτή τη συνθήκη που βίωναν. Οι ίδιο είχαν επιλέξει να αστειεύονται με τη ζωή και θεωρούν πως είναι τυχεροί που ζουν στην Αγγλία, όπου τους παρέχονταν τα φάρμακα και όλη η περίθαλψη, για να έχουν μία όσο το δυνατόν πιο καλή ζωή.
Σίγουρα η εμπειρία αυτή δεν αντιπροσωπεύει όλες τις οικογένειες που έχουν επηρεαστεί από τον ιό, ούτε πως δεν θα υπάρχουν και στιγμές που και αυτοί οι άνθρωποι δεν θα χάνουν το κουράγιο τους ή τη θετική τους διάθεση. Όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ, πόσο πολύ γελούσαν και πόση ανάγκη για χιούμορ είχαν.
