Οι άνθρωποι πολλές φορές όταν μιλάνε για την παιδική τους ηλικία και για τον αποχωρισμό της, συχνά λένε την εξής φράση “δεν ξέραμε πότε ήταν η τελευταία φορά που θα παίζαμε στην πυλωτή”. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε πότε είναι η τελευταία φορά που κάνουμε κάποια “παιδικά” πράγματα, μέχρι να έρθει η στιγμή, που απλά κάποιος φίλος μας θα σταματήσει να παίζει μαζί μας κλέφτες και αστυνόμους ή που το παιχνίδι “μήλα” δεν θα είναι πια το ίδιο απολαυστικό. Έτσι δεν έχουμε και χρόνο να καταλάβουμε ή να αποχαιρετήσουμε το "μεγάλωμά" μας.
Με έναν αντίστοιχο τρόπο άλλαξε και ο τρόπος που περνούσαμε την Καθαρά Δευτέρα. Σαν παιδιά φτιάχναμε χαρταετό ή ψάχναμε τον πιο όμορφο στα καταστήματα με εποχιακά είδη ή σε μικροπωλητές, που βρίσκονταν στην άκρη των μεγάλων κεντρικών δρόμων. Θα πηγαίναμε στον φούρνο να αγοράσουμε λαγάνα και θα “τσιμπούσαμε” τη μισή μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι. Κάτι που γνώριζαν οι μεγάλοι, πως θα συμβεί από πριν, για αυτό αγοράζαν πάντα δύο λαγάνες. Όλες οι αλοιφές ήταν απλωμένες στο τραπέζι σαν μικροί πολύχρωμοι κύκλοι, αλλά εμάς η προσοχή μας βρισκόταν έξω στον ουρανό. Είχε καλή μέρα; Θα μπορούσαμε να βγούμε μετά το φαγητό για να “αμολήσουμε την καλούμπα”; Υπήρχαν αρκετοί χαρταετοί έξω ήδη; Πόσους πήρε ο αέρας και ποιοι μπλέχτηκαν σε δέντρα και καλώδια;
Ο χαλβάς υπήρχε σε όλες του τις εκδοχές και όταν εμφανιζόταν, γνωρίζαμε πως βρισκόμασταν όλο και πιο κοντά στη μεγάλη έξοδο. Αφού τον καταβροχθίζαμε, θα τρέχαμε να βάλουμε τα μπουφάν και θα περιμέναμε ανυπόμονα στην πόρτα για να πάμε στον πλησιέστερο λόφο ή πάρκο και να αρχίσει το πάρτι. Λίγο μπροστά, λίγο πίσω, ανάλογα με τον αέρα πήγαιναν και τα βήματα μας και η στιγμή που λίγο μας τραβούσε το σκοινί και σηκωνόταν ο αετός, πιστεύαμε πως πράγματι γινόταν κάτι μαγικό.
Όταν πια γυρνούσαμε στο σπίτι με παρέα, την γλυκιά κούραση του παιχνιδιού, θα ήμασταν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά του κόσμου.
Βλέποντας πίσω το πως έμοιαζε η Καθαρά Δευτέρα στα παιδικά μας μάτια, καταλαβαίνουμε γιατί ήταν μία τόσο σπουδαία γιορτή. Περνούσαμε τη μέρα σε ένα σπίτι γεμάτο μυρωδιές και γεύσεις. Κοιτούσαμε συνέχεια τα σύννεφα και τον ουρανό. Βγαίναμε και παίζαμε με τους γονείς μας και φυσικά δεν πηγαίναμε στο σχολείο.
Μπορεί να μην καταλάβαμε, πότε σταμάτησε η Καθαρά Δευτέρα να είναι τόσο “παιδικά σπουδαία” για μας, όμως πάντα μπορούμε να επισκεπτόμαστε ξανά την αυθόρμητη και παιχνιδιάτικη πλευρά του εαυτού μας. Ειδικά αυτές τις μέρες που είναι όλα πολύ βαριά και σοβαρά. Μάλλον το έχουμε ανάγκη.
