Πριν από λίγες μέρες, ένας γνωστός έντεχνος τραγουδιστής, μοιράστηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μία φωτογραφία που πάνω έγραφε: “Κοίταξα μία μέρα τον κόσμο έξω από τον κύκλο μου, και τρόμαξα”. Ο τραγουδιστής συνόδευε την φράση αυτή με ένα σχόλιο, σχετικά με το πόσο δύσκολη είναι η επικοινωνία με τους ανθρώπους τον τελευταίο καιρό και πόση ζεστασιά και τρυφερότητα αισθάνεται όταν βρίσκεται με τους αγαπημένους του ανθρώπους.
Μάλλον βέβαια αυτό που έλεγε ο τραγουδιστής είναι κάτι που αισθάνονται πολλοί άνθρωποι τον τελευταίο καιρό. Όπου και αν στρέψεις το βλέμμα σου, υπάρχει πολλή ένταση και πίεση. Οι ειδήσεις κατά κύριο λόγο, αναφέρουν πολύ δυσάρεστα νέα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δείχνουν την “άσχημη πλευρά” πολλών ανθρώπων ενώ παράλληλα ο φόβος φαίνεται να έχει κυριεύσει τους περισσότερους ανθρώπους.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα;
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, επιλέγουν να επικεντρώνονται στον δικό τους πυρήνα, σε λίγα και αγαπημένα πρόσωπα. Βρίσκουν ένα μικρό κύκλο ανθρώπων, που αγαπούν και επικοινωνούν καλά μαζί του. Στηρίζονται σε αυτούς τους ανθρώπους και φροντίζουν με αγάπη και τρυφερότητα τη σχέση αυτή. Ότι βρίσκεται έξω από αυτή τη σφαίρα, μία σφαίρα που δεν μπορούν να επηρεάσουν και να ελέγξουν κατά μία έννοια, όλο και το απομακρύνουν από τη ζωή τους.
Κατά την περίοδο της καραντίνας που οι κοινωνικές συναναστροφές είναι αυστηρά περιορισμένες, το να φτιάχνει ο καθένας από εμάς τον μικρόκοσμό του και να επικεντρώνεται σε αυτόν, φαίνεται σαν ένα καλό πλάνο. Σε ένα βάθος χρόνου όμως, πόσο λειτουργικό μπορεί να είναι αυτό; Μήπως θα χρειαστεί να βρούμε τη χρυσή τομή ανάμεσα στην επικοινωνία με τον “έξω κόσμο” και με το κατά πόσο ο κόσμος αυτός θα μπορεί να επηρεάζει τα συναισθήματα και τη ζωή μας;
