Είναι φαίνεται στην ανθρώπινη φύση να θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα. Και να μην τα εκτιμούμε μέχρι να τα χάσουμε ή μέχρι κάποιος κοντά μας να τα χάσει.
Ένα από αυτά είναι σίγουρα η υγεία μας. Κανένας δεν πιστεύει πως θα αρρωστήσει ή πως υπάρχει πιθανότητα το σώμα του να μην μπορεί να τον ακολουθήσει. Δυστυχώς συχνά η συνειδητοποίηση έρχεται κάπως άτσαλα και αναπάντεχα.
Πριν από λίγες μέρες επέστρεφα στο σπίτι μου, έπειτα από ένα ραντεβού για δουλειά. Δεν ήθελα να μπω στο μετρό ούτε σε ταξί. Ήθελα να περπατήσω και να νιώσω τον αεράκι πάνω
μου. Έτσι περπάτησα όλη την απόσταση με τα πόδια. Περίπου 7 χιλιόμετρα δηλαδή. Όταν γύρισα σπίτι ήμουν πολύ κουρασμένη αλλά και χαρούμενη γιατί ο περίπατος με έκανενα νιώσω καλύτερα.
Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πόσο πολύ ‘’ποντάρω’’ στο σώμα μου. Ακόμα και όταν σκέφτομαι την πανδημία και τον ιό, η πρώτη μου σκέψη αφορά τον οργανισμό μου και πως εκείνος θα αντιδράσει στον covid19.
Το καημένο μας το σώμα μας υποστηρίζει κάθε μέρα, από τη στιγμή που ξυπνάμε και ως την ώρα που θα ξαπλώσουμε το βράδυ. Ούτε που το ακούμε. Τι χρειάζεται, τι θέλει. Απλά του ανακοινώνουμε πράγματα. Σήμερα θα γυμναστώ. Αύριο θα παραγγείλω κάτι πολύ ανθυγιεινό και νόστιμο και θα κάτσω μπροστα από την τηλεόραση. Μεθαύριο θα πιώ ένα ποτάκι. Τη Δευτέρα θα πιω πέντε λίτρα νερό.
Αυτή λοιπόν η ανάρτηση είναι ένα ευχαριστώ. Ευχαριστώ το σώμα και τον οργανισμό μου, που στηρίζει τις αποφάσεις και τις επιλογές μου όσο καλύτερα μπορεί.
Σε ευχαριστώ λοιπόν και σε αγαπώ. Είσαι ένας ήρωας!
