Πριν από κάποια χρόνια μία αγαπημένη φίλη οδοντίατρος, διένυε μία δύσκολη περίοδο και ένα ακόμα πιο περίπλοκο διαζύγιο.
Μου έλεγε πως ήταν τόσο χαμένη που λειτουργούσε τόσο πολύ στον αυτόματο που δεν προλάβαινε να σκεφτεί ούτε τι έχει ανάγκη ούτε τι θέλει να κάνει.
Απλά έτρεχε αγκαλιά με τα πρέπει και το άγχος. Μου ανέφερε, πως είχε χτυπήσει την ίδια εβδομάδα, τρεις διαφορετικές φορές το αριστερό της πόδι και πίστευε πως αυτό ήταν ένα σημάδι που της στέλνει το σώμα της, πως πρέπει να επικεντρωθεί στον εαυτό της και όχι σε όλα τα υπόλοιπα που την περιβάλλουν.
Μία άλλη αγαπημένη φίλη ψυχολόγος, είχε χρειαστεί να κάνει μία πολύ γρήγορη και ξαφνική μετακόμιση από τη Σκωτία στην Ελλάδα.
Μέσα σε λίγες μέρες έπρεπε να πακετάρει όλη της τη ζωή, να αποχαιρετήσει την όμορφη Γλασκόβη και να βρεθεί στη Θεσσαλονίκη, χωρίς μία σταθερή δουλειά βασιζόμενη κυρίως στις οικονομίες που είχε κάνει τα χρόνια που δούλευε στο εξωτερικό και στην βοήθεια του συντρόφου της.
Από το άγχος που βίωσε, είχε χάσει πολλά μαλλιά. Η ίδια δεν το είχε συνειδητοποιήσει, μέχρι που την είδε ο δερματολόγος της και της έβαλε τις φωνές.
Τον τελευταίο καιρό, γίνεται όλο και πιο εμφανές πως ότι και να κάνεις, όσο και να προσπαθήσεις να κρύψεις ότι κάτι συμβαίνει, όσο και να προσπαθείς να συνεχίζεις σαν να μην τρέχει τίποτα, το σώμα σου θα βρει τρόπο να κάνει του κεφαλιού του.
Ή μάλλον καλύτερα… να κάνει την δουλειά του. Να σε προειδοποιήσει. Είναι αυτό που συχνά οι ψυχαναλυτές αναφέρουν ως «το σύμπτωμα».
Το αποτέλεσμα που κάνει εμφανές ένα πρόβλημα. Το στοιχείο εκείνο που σε αναγκάζει να σταματήσεις να αγνοείς μία κατάσταση. Και συνήθως όσο πιο επίμονα το αγνοείς, τόσο πιο επίμονα θα σε ενοχλεί και εκείνο.
Προσωπικά έχω βρεθεί και στις δύο καταστάσεις που αναφέρω παραπάνω και έχω εκπαιδευτεί αρκετά, ώστε να προσπαθώ να ακούω τον εαυτό μου όταν μου στέλνει μηνύματα να τον φροντίσω.
Ταυτόχρονα μου φαίνεται πως το να ακούς, τις ανάγκες και το σώμα σου όλο και τελειοποιείται όσο κανείς μεγαλώνει. Σαν πλέον να ξέρεις όταν κοντοζυγώνει η ώρα εκείνη που θα αρχίσουν να χτυπούν τα καμπανάκια και οι ενδείξεις. Ποια είναι όμως η δική σου γνώμη;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που σώμα σου, σου ζήτησε να σε φροντίσεις;
Ματίνα Σωτηροπούλου
Developmental Psychologist
MSc Child Development UCL
