Έχουμε πλέον αποδεχθεί ότι το άγχος, η θλίψη και το τοξικό περιβάλλον συνδέεται με την εμφάνιση ασθενειών την ώρα που το γέλιο είναι αυτό που διαλύει τα δαιμόνια! Αφού «ο,τι δεν λέει το στόμα, το λέει το σώμα» και τογέλιο είναι το αντίδοτο, ας μιλήσουμε λοιπόν περί γέλιου!
Ο Αλέξανδρος Τουλουπάκης, ιατρός ολιστικής ψυχοσωματικής ιατρικής έχει αναγάγει το γέλιο σε φιλοσοφία. Έχει δημιουργήσει τη «σχολή γέλιου» και όπως συχνά λέει: «μήπως έχουμε πάρει τη ζωή μας λάθος και πρέπει να αλλάξουμε ζωή;»
Σε μία κοινωνία που η κατάθλιψη και η μιζέρια έχει γίνει «κοινωνικό «κίνημα» το γέλιο ίσως αποτελεί τη μόνη σανίδα σωτηρίας.
Τι είναι η «κλινική γέλιου»;
Είναι ένα πρόγραμμα που το κάνω δωρεάν και ελεύθερα. Ανάλογα με το πόσοι άνθρωποι εκδηλώνουν ενδιαφέρον, μαζευόμαστε ή στο Πεδίο του Άρεως ή στο Φιλοπάππου, μέσα στα δέντρα και εκεί κάνουμε μια σειρά ασκήσεων για να πιάσουμε την επαφή με το εσωτερικό χαρούμενο παιδί που όλοι έχουμε μέσα μας. ‘Όλοι έχουμε μέσα μας ένα κομμάτι μέρας και ένα κομμάτι νύχτας.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να είναι μόνο νύχτα ή μόνο μέρα. Διαρκώς συνομιλεί μέσα μας η λύπη, ο πόνος με την ευδαιμονία, την ευεξία με τη δυσανεξία. Είμαστε διαρκώς σε μία ταλάντωση όπου οι αντίθετες ποιότητες συνομιλούν, φλερτάρουν, αρραβωνιάζονται, παντρεύονται ή χωρίζουν και αρρωσταίνουμε.
Τα παιδιά θα μπορούσαν να ευνοηθούν από μια τέτοια συνάντηση;
Τα παιδιά δεν το έχουν ανάγκη γιατί είναι πιο κοντά στη χαρά και στο γέλιο, δεν το έχουν χάσει. Οι μεγάλοι το χάνουν, καθώς δηλητηριάζονται από ιδιωτική λογική. Όπως έλεγε ο Επίκτητος «Είμαστε θύματα της ιδιωτικής μας λογικής». Περισσότερο υποφέρουμε από αυτά που σκεφτόμαστε παρά από τα ίδια τα γεγονότα. Ουσιαστικά χρειαζόμαστε να κοιτάξουμε διαφορετικά τη ζωή μας από άλλη γωνία.
Μπορούμε να ξανά μάθουμε να γελάμε;
Η βάση αυτού του προγράμματος είναι να μάθεις να χαλαρώνεις. Ο σφιγμένος άνθρωπος δε γελάει, ούτε χαμογελάει. Επομένως η βασική άσκηση είναι η χαλάρωση, την οποία μπορούμε να τη συνδυάσουμε με μία άσκηση που την ονομάζω “το εσωτερικό χαμόγελο”.
Κλείνουμε τα μάτια, καθόμαστε στην καρέκλα ή στο κρεβάτι και αρχίζουμε να φανταζόμαστε ένα- ένα τα μέρη του σώματός μας να μας χαμογελούν και να τους χαμογελάμε.
Μπορούμε να φανταστούμε ότι αυτό το χαμόγελο έχει χρώμα και ο καθένας μπορεί να του βάλει όποιο φωτεινό χρώμα επιθυμεί. Ανάλογα με το χρώμα που επιλέγουμε μπαίνουμε και σε διαφορετική ενεργειακή συχνότητα, γιατί το χρώμα είναι συναίσθημα. Να πιάσουμε επαφή και αυτό να το μοιραστούμε με τους γονείς μας, τους φίλους μας, τα παιδιά μας, τους αγαπημένους μας και έτσι να γίνει ένα άπλωμα της χαράς και να βγούμε από τη σκοτεινιά που πλακώνει τη ψυχή μας.
Στα ελληνικά λέμε «είμαι στενοχωρημένος», που σημαίνει «στενός-χώρος». Ποια είναι η θεραπεία του στενού χώρου; H ευρυχωρία. Δοκιμάζουμε λοιπόν να ξανοιχτούμε στην εσωτερική ευρυχωρία της καρδιάς και η καρδιά έχει χρώματα, έχει και αρώματα.
Εάν όλοι μας καταλάβουμε ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά, σιγά σιγά αρχίζουμε να το βλέπουμε.
Τι είναι πιο θεραπευτικό. Να γελάμε ή να χαμογελάμε;
Θα έλεγα ότι ο άνθρωπος χρειάζεται όλες τις συναισθηματικές ποιότητες και να γελάσει και να κλάψει. Όλα είναι θεραπευτικά. Χρειαζόμαστε αγάπη πάνω από όλα. Εάν μπορούμε να είμαστε συντονισμένοι με την αγάπη και να έχουμε μπροστά στα μάτια μας εικόνες αγάπης.Η αγάπη ανοίγει την καρδιά μας, το χαμόγελο και το γέλιο που χρειαζόμαστε είναι το γέλιο της καρδιάς.
Όταν τα προβλήματα είναι σοβαρά και δύσκολα πως μπορούμε να γελάμε;
Εξαρτάται από ποια γωνία τα βλέπει κανείς αυτά τα προβλήματα. Μία μέρα όλοι θα πεθάνουμε. Το θέμα είναι πως θα επιλέξουμε να ζήσουμε μέχρι τότε. Τι φιλοσοφία ζωής δίνουμε στη ζωή μας. Χρειάζεται ένα είδος «φιλοσοφοθεραπείας» και για να την αποκτήσει κανείς χρειάζεται «βιβλιοθεραπεία», μάθηση δια βίου για το πνεύμα και την καρδιά μας.
