Έχει πολύ ενδιαφέρον να αναρωτηθεί κανείς, πότε ήταν η τελευταία φορά που σκέφτηκε πως να αντιδράσει σε κάτι που του συμβαίνει. Όχι όταν βρίσκεται στη δουλειά του ή σε ένα πλαίσιο, που έχει συγκεκριμένους κανόνες, για παράδειγμα στο λεωφορείο ή μέσα σε μία εκκλησία. Όχι όταν βρίσκεται σε ένα μέρος, που χρειάζεται να υπακούει στα όρια που έχουν θέσει οι άλλοι, αλλά σε έναν χώρο που ο ίδιος έχει “βάλει” του κανόνες, όπως στο σπίτι του ή σε μία βόλτα με τους αγαπημένους του ανθρώπους.
Είναι πραγματικά δύσκολο να το σκεφτεί κανείς αυτό, γιατί έχουμε μεγαλώσει με ένα συγκεκριμένο τρόπο, που μας διδάσκει πως να αντιδρούμε. Έχουμε μάθει με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, να αντιδρούμε αυθόρμητα, άμεσα και γρήγορα. Να αντιδρούμε όπως νιώθουμε. Αυτό είναι και κάτι που συχνά μεταφράζεται ως αγάπη και ενδιαφέρον, “Δεν άντεξε να μην απαντήσει, γιατί τόσο πολύ με εκτιμά, που δεν αντέχει να μην είμαστε εντάξει”. Παράλληλα μπορεί αυθόρμητη αντίδρασή μας να “δικαιολογείται” από την ένταση του συναισθήματός μας ή από το πόσο σημαντικός είναι ο άνθρωπος με τον οποίο γίνεται ο διάλογος, “Τι άλλο να έκανα; Αντέδρασα με τον x τρόπο γιατί έτσι ένιωσα ή αντέδρασα με τον ψ τρόπο, γιατί είναι οι γονείς μου/ο άνθρωπός μου”.
Συχνά αν κάποιος πάρει λίγο χρόνο, για να αντιδράσει ή να σκεφτεί ένα έντονο ερέθισμα, που έχει μόλις δεχθεί, πριν προχωρήσει σε μία πράξη, αυτό μπορεί να μεταφραστεί ως αδιαφορία και έλλειψη αγάπης, “Τόσο λίγο ενδιαφέρεται, που δεν έκανε καν τον κόπο να μου δώσει μία απάντηση". Άλλες φορές, κάποιος μπορεί να σκεφτεί, πως το να πάρει ο συνομιλητής του χρόνο για να απαντήσει, μπορεί να σημαίνει πως η σχέση δεν είναι αρκετά ουσιαστική ή πως το άλλο άτομο υποκρίνεται και δεν αντιδρά πηγαία, όπως νιώθει, “Μόνο στη δουλειά του κανείς σκέφτεται τόσο πολύ για το πως θα απαντήσει. Έγινε ρομπότ!”.
Έχοντας λοιπόν αυτές τις σκέψεις τις τελευταίες μέρες, έπεσα πάνω σε μία ανάρτηση που μοιράστηκε με τους ακόλουθούς της η Ashley Graham, ένα μοντέλο που βοηθά τους ανθρώπους να αισθάνονται καλύτερα με το σώμα τους και με τις σκέψεις τους. Η ανάρτηση σε μετάφραση, ανέφερε τα παρακάτω:
Κάποιος αυτή τη στιγμή, σου έχει θυμώσει, επειδή διάλεξες ηρεμία, αντί για το δράμα και την απόσταση, αντί για την έλλειψη σεβασμού προς τον άλλον.
Μπορείτε να βρείτε την αρχική ανάρτηση ΕΔΩ.
Όσο πιο σημαντικοί είναι κάποιοι άνθρωποι για εμάς, τόσο και πιο απειλητική φαίνεται η πιθανότητα, να υπάρξει ρήξη στη σχέση. Κάποιες φορές, ακριβώς επειδή πρόκειται για τους αγαπημένους μας ανθρώπους, μπορεί να χρειαστούμε περισσότερο χρόνο να σκεφτούμε, πως να αντιδράσουμε σε κάτι που έχει συμβεί: Τι είναι αυτό που πραγματικά μας στεναχώρησε; Πώς θέλουμε να απαντήσουμε; Που μπορεί το άλλο άτομο να έχει δίκιο; Που μπορεί να έχουμε εμείς δίκιο;
Αυτός ο εσωτερικός διάλογος είναι απόλυτα ανθρώπινος και δεν σημαίνει απαραίτητα, πως έχει χαθεί η ευθύτητα ή ο αυθορμητισμός στη σχέση. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς, πόσο καλύτερα μπορούν να πάνε τα πράγματα, αν δεν λειτουργήσει πάνω στον πανικό ή αν δεν πει “βαριές κουβέντες” που δεν εννοεί. Παράλληλα, δίνει στους ανθρώπους που εμπλέκονται, μια αίσθηση ασφάλειας και ηρεμίας.
Παίρνοντας χρόνο να σκεφτούμε πριν αντιδράσουμε, βρισκόμαστε σε λίγο καλύτερο έλεγχο της συμπεριφοράς και των συναισθημάτων μας. Επιλέγουμε πώς θέλουμε να επικοινωνήσουμε, αντί να φερόμαστε σπασμωδικά και βιαστικά. Φτιάχνουμε έναν νέο τρόπο επικοινωνίας με περισσότερη ασφάλεια και λιγότερο φόβο. Έτσι, ίσως και να καταφέρουμε, να μιλάμε για όσα θέλουμε μέσα στη σχέση, χωρίς να φοβόμαστε, ότι θα έρθει η σύγκρουση ή το τέλος.
