Όλοι μας γνωρίζουμε ανθρώπους, που φαινόταν πως τα είχαν όλα, την υγεία τους, μία καλή δουλειά, έναν ωραίο γάμο, παιδιά που διακρίνονταν σε ότι καταπιάνονταν και ξαφνικά μία μέρα μαθαίνουμε, πως τίποτα δεν ήταν όπως φαινόταν.
Όμως, ας μην λέμε για τους άλλους. Ας πούμε για εμάς. Πόσες φορές ήμασταν σε σχέση με ανθρώπους που φαινόταν σταθεροί, έντιμοι, έτοιμοι για να μοιραστούν τη ζωή τους και να φροντίσουν - όχι μόνο να φροντιστούν - και τελικά αποδεικνυόταν ένα μεγάλο ψέμα; Πόσες φορές κι εμείς οι ίδιοι δώσαμε την εντύπωση ότι είμαστε τακτοποιημένοι, ενώ μπορεί στο μυαλό μας και στην καρδιά μας να επικρατούσε ένα χάος; Κάναμε, χωρίς να το ξέρουμε δηλαδή, πράξη το “Fake it until you make it” στα ελληνικά “Προσποιήσου το, μέχρι να το καταφέρεις”.
Επίσης, πόσες φορές μπορεί να είδαμε πράγματα μόνο και μόνο γιατί τα είχαμε ανάγκη ή για να δικαιώσουμε την επιλογή μας; Πόσες φορές ήρθε μία νέα δουλειά και είχε όλα όσα μας έλειπαν από την προηγούμενη; Πόσες φορές ήρθε μία νέα φιλία, να καλύψει τα κενά μιας που χάθηκε;
Παρόλα αυτά όταν γνωρίσουμε κάποιον και δεν ταιριάζει στην εικόνα του “τέλειου” και του “επιτυχημένου” αρχίζουμε να τα βλέπουμε όλα με καχυποψία. Μήπως είναι δείγμα ότι δεν θα πάει καλά; Μήπως δεν έχει νόημα να προσπαθήσω;
Πόσο παράδοξο; Ενώ ξέρουμε πως είναι η πραγματικότητα. ‘Ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Παρόλα αυτά, επιμένουμε στο να κρίνουμε από αυτό που θεωρείται κοινωνική επιτυχία; Τελείωσε το σχολείο, πέρασε σε ένα καλό πανεπιστήμιο, βρες μία καλή δουλειά, βρες κάποιον "καλό", αγοράσε ένα σπίτι, κάνε παιδιά και φτου και από την αρχή. Λες και αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας. Λες και όσοι το ακολούθησαν είναι ευτυχισμένοι.
Θα μπορούσαμε, αντί να κρίνουμε τη ζωή μας και τις ζωές των άλλων, να εμπιστευτούμε το ένστικτο μας και τον τρόπο που νιώθουμε για τα πράγματα. Κάποιες φορές ή μάλλον τις περισσότερες φορές αυτό είναι η αλήθεια. Ότι λέει το στομάχι μας.
