Πριν από κάποιο καιρό διάβαζα ένα άρθρο σχετικά με το πόσο συχνά συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους αλλά και με το πόσο βλαβερό είναι αυτό για την αυτοεκτίμησή μας.
Κάτι που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν μία διαπίστωση που έκανε η αρθρογράφος Alix Walker ότι κανένας δεν μοιράζεται τις αποτυχίες του στα social media, αντίθετα όλοι μιλούν για τις επιτυχίες τους. Κάπως αυτό με έκανε να αναρωτηθώ πώς θα ήταν η ζωή αν γιορτάζαμε τις αποτυχίες μας όσο συχνά γιορτάζουμε τις επιτυχίες μας.
Πώς θα ήταν η ζωή αν κάποιος αντί για να ανεβάζει φωτογραφίες με το πτυχίο του, ανέβαζε μία φωτογραφία από την μέρα που κόπηκε σε ένα δύσκολο μάθημα; Πώς θα ήταν αν κάποιος αντί για ανεβάζει φωτογραφίες με την σχέση του, ανέβαζε μία φωτογραφία όταν ένιωθε πιο μόνος από ποτέ; Πώς θα ήταν αν κάποιος ανέβαζε φωτογραφία από ένα φαγητό που μαγείρεψε και δεν βγήκε καλό, αντί για να ανεβάζει ένα που φαίνεται λες και βγήκε από εστιατόριο με αστέρι Michelin;
Να πω την αλήθεια μου και μόνο που γράφω τώρα για αυτό κάπως με κάνει να νιώθω καλύτερα. Οπότε ας κάνω την αρχή.
Μία φορά είχα φτιάξει ρύζι και το σκέπασα με μία πετσέτα κουζίνας που μόλις είχε βγει από το πλυντήριο και το ρύζι πότισε από το μαλακτικό και μετά δεν τρωγόταν. Δεν ξέρω να κάνω ποδήλατο και όσες φορές έχω προσπαθήσει να μάθω, ντρέπομαι τόσο πολύ που τα παρατάω. Μία φορά είχα τσακωθεί με έναν καθηγητή στο Πανεπιστήμιο και μετά δυσκολευόμουν να περάσω το μάθημα αυτό και έκανα ιδιαίτερα. Κάθε φορά που βράζω αυγά μου σπάνε. Δεν είμαι καθόλου καλή στα γαλλικά, παρόλο που πήγαινα σε γαλλικό σχολείο και όλοι περιμένουν να μιλάω άπταιστα.
Τώρα η σειρά σου!
Ματίνα Σωτηροπούλου
Developmental Psychologist
MSc Child Development UCL
