Ο καθένας από εμάς έχει βρει έναν τρόπο για να αντιμετωπίζει την αγωνία του σχετικά με διαφορετικά θέματα. Είναι άλλωστε κάτι που έχουμε εκπαιδευτεί να κάνουμε τα τελευταία χρόνια. Από την οικονομική κρίση στην πανδημία, από την πανδημία σε έναν πόλεμο, που είναι πολύ κοντά μας.
Ξαφνικά οι άνθρωποι σταμάτησαν να μιλούν τόσο συχνά για την πανδημία και άρχισαν να αστειεύονται, μιλώντας με υπονοούμενα για τον πόλεμο. Συζητάμε για το τριήμερο της 25ης Μαρτίου και σιγοψιθυρίζουν το “αν πάνε όλα καλά”, “αν δεν έχουμε πόλεμο”, “αν δεν ψάχνουμε καταφύγιο”. Μπαίνεις σε ένα φαρμακείο να αγοράσεις μάσκες και οι άνθρωποι στην ουρά λένε “όσο ακόμα μας είναι χρήσιμες αυτές και όχι οι άλλες για τα πυρηνικά”, ενώ παράλληλα άλλοι προμηθεύονται χάπια ιωδίου και αναρωτιούνται πως μας προστατεύουν από τη ραδιενέργεια.
Οι άνθρωποι που είναι άνω των 35, και θυμούνται τον εαυτό τους τη δεκαετία του 1980, ξέρουν τον τρόμο που είχε προκαλέσει η πυρηνική καταστροφή στο Τσέρνομπιλ, το σχολαστικό πλύσιμο στα χόρτα και στα λαχανικά, την απαγόρευση του φρέσκου γάλακτος, τη λατρεία με τις κονσέρβες και το συνεχές αίσθημα αγωνίας για την αόρατη ραδιενέργεια.
Η αγωνία και ο φόβος σχετικά με τον πυρηνικό πόλεμο είναι απόλυτα λογικός αλλά και δεν είναι. Το περιοδικό The Cut, συζήτησε με την Cynthia Lazaroff, ειδικό σε θέματα σχετικά με τον πόλεμο και μας έδωσε κάποιες χρήσιμες απαντήσεις. Όπως υποστηρίζει η ίδια, εδώ και πολλά χρόνια υπάρχουν πυρηνικά εργοστάσια στην Αμερική και σε άλλες περιοχές του κόσμου. Είναι εξίσου επικίνδυνη η ύπαρξή τους, είτε πρόκειται για μία περίοδο πολέμου είτε εκτός αυτής. Αυτό που οι ηγέτες των χωρών δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν είναι πως περπατούν πάνω σε μία βόμβα έτοιμη να ανατιναχθεί. Και πάλι οι απλοί πολίτες είναι αυτοί, που φοβούνται, ενώ οι εταιρείες που παράγουν αυτά τα όπλα βλέπουν κάθε μέρα τα έσοδά τους να φουσκώνουν. Η Cynthia Lazaroff έχει μία πρόταση για την αρθρογράφο του The Cute. Υπάρχει ένα χάσμα, ανάμεσα στον κόσμο που ζούμε και στον ιδανικό για εμάς κόσμο. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, είναι να καταλάβουμε πως ο κόσμος αυτός είναι πράγματι τρομακτικός και δυσοίωνος και φανταστούμε τον κόσμο που θα θέλαμε. Να τον ονειρευτούμε και να φανταστούμε την επίσκεψή μας σε αυτόν. Έναν κόσμο χωρίς πόλεμο, ένα περιβάλλον που θα το σέβονται οι άνθρωποι και ένα μέρος που θα χαρούμε να αφήσουμε στα παιδιά μας. Αυτή η σκέψη κρύβει και την απάντηση στον φόβο μας, υποστηρίζει η Cynthia Lazaroff.
Χρειάζεται να εστιάσουμε στον κόσμο, όπως θα θέλαμε να είναι, ακόμα και τις μέρες που αυτό φαίνεται ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Εσείς τι λέτε;
