Πριν από κάποιο καιρό μία φίλη μου στέλνει ένα βίντεο με κάποια πολύ όμορφα ζωάκια. Η εικόνα τους έμοιαζε σαν να έχουν κάνει παιδί μία αλεπού με ένα πάντα. Μικρόσωμα αρκουδάκια με φουντωτό τρίχωμα σε κόκκινους, λευκούς και μαύρους τόνους. Μουσούδα μικροσκοπική και πολύ χαριτωμένα χαρακτηριστικά.
Στο μήνυμα που συνόδευε το βίντεο μου εξηγούσε με ενθουσιασμό: “ Το ήξερες ότι τα κόκκινα πάντα όταν τρομάζουν σηκώνουν τα μπροστινά του πόδια ψηλά με σκοπό να δείχνουν πιο μεγάλα και τρομακτικά και να διώχνουν ότι/όποιον τα τρόμαξε;”
Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για πολύ όμορφα και γλυκά ζωάκια και δεν μπορεί πραγματικά κάποιος να τρομάξει στην όψη τους. Περισσότερο αστείο είναι το θέαμα που ενώ τρομάζουν δεν τρέχουν μακριά να φύγουν αλλά αντί για αυτό προσπαθούν να προκαλέσουν και τα ίδια φόβο στον άλλο.
Πέρασε λοιπόν αρκετός καιρός και σκεφτόμουν πως κάτι μου θυμίζει το παράδοξο της φυσιολογικής και ενστικτώδους αντίδρασης των κόκκινων πάντα. Για την ακρίβεια μου θύμισε πολλούς ανθρώπους που έχω συναντήσει. Μέσα σε αυτούς και τον εαυτό μου. Στιγμές που μπορεί να φοβήθηκα μήπως κάποιος με απορρίψει ή μήπως κάτι πάει στραβά και για αυτό προσπάθησα χωρίς να το καταλάβω να το κάνω εγώ πρώτη.
Όπως αυτά τα ζωάκια φαίνονται ευάλωτα έτσι μπορεί να νιώθουμε και εμείς οι ίδιοι κάποιες φορές. Ίσως να είναι ευκολότερο να τρομάξουμε τους ανθρώπους γύρω μας ώστε να τους διώξουμε και να μην υπάρχει πιθανότητα να πληγωθούμε.
Πόσο πιο ωραία θα ήταν να βρίσκαμε τη δύναμη να πουμε την αλήθεια μία φορά: “Φοβάμαι μην πληγωθώ αλλά θα προσπαθήσω να μην αφήσω τον φόβο μου να σε απομακρύνει από εμένα”.
