Όσο ζούμε δημιουργούμε σχέσεις. Από τη στιγμή που ξεκινάμε το σχολείο, ουσιαστικά ξεκινά και η κοινωνικοποίησή μας. Αλληλεπιδρούμε με τους ανθρώπους και επενδύουμε στις σχέσεις μας. Επενδύουμε χρόνο, φροντίδα, συναισθήματα και αγάπη. Συχνά όμως δεν ξέρουμε ποιες από τις σχέσεις αυτές θα κρατήσουν στο χρόνο. Ποιες σχέσεις θα είναι αυτές που μετά από δέκα και είκοσι χρόνια θα συνεχίσουν να αποτελούν τον πυρήνα του κύκλου μας.
Συχνά στις συζητήσεις μεταξύ αγαπημένων ανθρώπων, τίθεται η ερώτηση: Αξίζει να προσπαθήσω; Αν από τώρα δεν “τραβάει” μήπως είναι ένδειξη ότι δεν πρέπει να ασχοληθώ άλλο; Συνήθως η απάντηση δεν έρχεται να λύσει το ερώτημα. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το μέλλον, ούτε ποιοι άνθρωποι θα περάσουν από τη ζωή μας και ποιοί θα μείνουν.
Θα το καταλάβουμε αν κοιτάξουμε το παρελθόν μας και σκεφτούμε αν μπορούσαμε να φανταστούμε που θα βρισκόμασταν σήμερα. Δεν ξέρω για εσάς αλλά όταν σκέφτομαι που βρισκόμουν πριν από πέντε χρόνια και που είμαι σήμερα, μόνο να γελάσω μπορώ. Να γελάσω για ότι με προβλημάτιζε και με άγχωνε τότε αλλά και να αμφισβητήσω ότι με προβληματίζει στο σήμερα.
Ίσως να μην χρειάζεται να καταλήξουμε στο με ποιους ανθρώπους θα γεράσουμε και ποιοί θα είναι κοντά μας “για πάντα”. “Για πάντα¨ θα είμαστε μόνο με τον εαυτό μας, ο καθένας ξεχωριστά. Οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας, μικρή τελικά σημασία έχει αν θα μείνουν ή αν θα φύγουν. Αυτό που έχει σημασία είναι να ζούμε όμορφα και ζεστά για όσο περισσότερο καιρό μπορούμε. Και αυτό δεν το οφείλουμε σε κανέναν άλλον πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό.
