Πριν από κάποιους μήνες, ένα αγαπημένο μου πρόσωπο αναφέρθηκε στη σιγουριά που εκπέμπω όταν μιλάω και στο πόσο θετικό είναι αυτό.
Συγκεκριμένα είπε «μακάρι να ήμουν κι εγώ τόσο ετοιμόλογη. Αντίθετα εγώ, για να τολμήσω να πω κάτι πρέπει να το σκεφτώ χίλιες φορές. Θα ήθελα να είμαι λίγο πιο σίγουρη για το τι να λέω και πότε.»
Φυσικά εκείνη την στιγμή «φούντωσα» από χαρά και περηφάνια και την ευχαρίστησα.
Είχαν περάσει λίγες μέρες και ακόμα τριγυρνούσε στο μυαλό μου εκείνη η φράση: «μπράβο για την σιγουριά σου»!
Και τότε άρχισα να αναρωτιέμαι: «Είναι καλό να είμαι τόσο σίγουρη; Τι με κάνει να κατέχω την γνώση του τι είναι σωστό και τι λάθος;»
Σίγουρος συχνά σημαίνει απόλυτος ή/και στάσιμος. Πως βελτιώνεται ένας άνθρωπος όταν πιστεύει πως τα πράγματα είναι όπως ακριβώς τα έχει στο μυαλό του; Όμως, αυτό δεν είναι το νόημα; Να μπορεί ο καθένας να αισθάνεται καλά με τον εαυτό του και να ξέρει τι θέλει;
Για να λύσω αυτό το μικρό αλλά ταυτόχρονα βασανιστικό μυστήριο, προσπάθησα να θυμηθώ όλες εκείνες τις φορές που αμφισβήτησα την αντίδραση/συμπεριφορά μου:
- Όταν μιλούσα σε κάποιο πρόσωπο πολύ σημαντικό για μένα.
- Όταν βρισκόμουν μπροστά σε μία νέα κατάσταση.
- Όταν υπήρχαν πολλοί τρόποι με τους οποίους θα μπορούσα να αντιδράσω, οπότε παίρνω λίγο χρόνο να επιλέξω που και πως θέλω να σταθώ.
- Όταν ο τρόπος που φέρθηκα δεν έφερα το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Φαίνεται λογικό να απλοποιεί κανείς τη σκέψη του και να δημιουργεί μία κάπως αυτοματοποιημένη διαδικασία στο πως να αντιδρά σε διαφορετικά ερεθίσματα. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα για τα οποία καλούμαστε να πάρουμε θέση ή να αποφασίσουμε μέσα σε μόλις ένα 24ώρο, που δεν με ξαφνιάζει η διαπίστωση.
Αυτή η διαδικασία μπορεί και να είναι αποτέλεσμα σιγουριάς και σκέψης. Τουλάχιστον στην περίπτωσή μου, πιστεύω πως είναι περισσότερο μία αυτόματη αντίδραση που φαίνεται να λειτουργεί ικανοποιητικά ως σήμερα. Το στοίχημα τώρα, είναι η ισορροπία ανάμεσα τόσο στην αμφισβήτηση όσο και στην σιγουριά. Και πιο συγκεκριμένα, να μπορώ να αμφιβάλλω για μία δική μου σκέψη, χωρίς παράλληλα να αμφιβάλλω για εμένα την ίδια.
Ματίνα Σωτηροπούλου
Developmental Psychologist
MSc Child Development UCL
