Ο Οκτώβρης είναι ο μήνας που έχει αφιερωθεί στην πρόληψη και την ενημέρωση για τον καρκίνο του μαστού. Για το λόγο αυτό, πολλές και διαφορετικές δράσεις λαμβάνουν χώρα σε όλες τις μεγάλες πόλεις, ενώ υπάρχει διαθέσιμο αρκετό ενημερωτικό υλικό και άρθρα σε διαφορετικά sites.
Έτσι και εγώ θυμήθηκα μία ιστορία από το καλοκαίρι, που βρισκόμουν στη Σκύρο. Είχαμε πάει σε μία πολύ όμορφη και μεγάλη παραλία με άμμο. Είχε κάποιες ταβέρνες, bar και μπροστά αρκετές ξαπλώστρες και ομπρέλες. Διασχίσαμε όλη την παραλία και βρεθήκαμε στην δεξιά άκρη της, γιατί θέλαμε να βρούμε, ένα πιο ήσυχο και ήρεμο σημείο.
Εκεί πράγματι υπήρχε πολύ λίγος κόσμος. Ένα-δύο ζευγάρια, κάτω από αυτά τα πανιά, που βάζουν για να προστατεύονται από τον ήλιο και μία κυρία μέσα σε μία μικρή σκηνή. Αφήσαμε τα πράγματα μας και μπήκαμε γρήγορα στη θάλασσα. Κολυμπώντας και χαλαρώνοντας στο νερό, έριχνα κλεφτές ματιές στα πράγματα για να δω, πως είναι σίγουρα όλα εκεί.
Έτσι όπως κοιτούσα μία τα πράγματα, μία την υπόλοιπη παρέα, πέφτει το μάτι μου και στην κυρία με την μικρή σκηνή. Μου είχε κάνει από πριν εντύπωση, πως και χρειαζόταν τόση προστασία από τον ήλιο, που δεν σκέφτηκε στιγμή την ταλαιπωρία να κουβαλήσει και να στήσει τη σκηνή, μόνο για τις ώρες που θα βρισκόταν στην παραλία. Ήταν και μόνη της, οπότε δεν θα μοιραζόταν και με κανέναν το βάρος και τη συναρμολόγηση.
Σιγά σιγά άρχισα να παρατηρώ καλύτερα την κυρία, που εκείνη τη στιγμή, πλησίαζε την θάλασσα και ετοιμαζόταν για μία βουτιά. Δεν φάνηκε να ήταν από το νησί. Περισσότερο έμοιαζε με τουρίστρια από την κεντρική Ευρώπη. Παράλληλα φαινόταν πολύ άνετη, σαν στο σπίτι της. Σκέφτηκα πως μπορεί να είναι από αυτούς τους Ευρωπαίους που λατρεύουν την Ελλάδα και πάνε κάθε χρόνο στο ίδιο νησί. Από τους ανθρώπους που λένε: “Αγόρασα ένα μικρό σπίτι εδώ, έρχομαι τα τελευταία 18 χρόνια”.
Όσο συνέχιζα να την παρατηρώ, συνειδητοποίησα, πως δεν φορούσε το πάνω μέρος του μαγιό της και πως στο ένα της στήθος είχε κάνει μαστεκτομή. Αμέσως ντράπηκα και σταμάτησα να κοιτάζω. Ήλπιζα να μην με είχε δει, όσο χάζευα προς το μέρος της. Το τελευταίο που ήθελα ήταν να είχε ντραπεί και η ίδια, αν πίστευε πως την παρατήρησα για αυτό το λόγο. Παράλληλα μου είχε λυθεί και η απορία, γιατί χρειαζόταν τόσο πολύ την προστασία από τον ήλιο.
Πήρα λίγο χρόνο για να ηρεμήσω από την άβολη θέση που είχα βρεθεί. Όσο εγώ σκεφτόμουν και έκανα σενάρια γεμάτα ντροπή, η γυναίκα ήδη κολυμπούσε και απολάμβανε τις βουτιές της. Αυτό κάπως με ηρέμησε και σκέφτηκα, πως μάλλον δεν με είδε. Μετά από λίγη ώρα σκεφτόμουν το περιστατικό και θάρρος της γυναίκας αυτής.
Θαύμασα το θάρρος της. Σκέφτηκα όλες εκείνες τις φορές που δεν ένιωθα καλά με το σώμα μου ή με την εξωτερική μου εμφάνιση. Φορές που δεν έδινα το ΟΚ στον εαυτό μου να βγει από το σπίτι και έβγαινα με μισή καρδιά. Στιγμές που η εμφάνιση μου με έκανε να σκεφτώ αν είμαι άξια να αγαπηθώ και αν ποτέ “θα τα καταφέρω” στη ζωή.
Τους φόβους, που όλοι μας έχουμε λίγο ή πολύ, αμφιβολίες που μας επισκέπτονται σπάνια ή συχνά. Η γυναίκα αυτή τα είχε όλο μπροστά της. Ο εαυτός της ατόφιος, μαζί με τα σημάδια που δείχνουν τι είχε περάσει και τι είχε καταφέρει. Και η εικόνα της, η εικόνα μίας γυναίκας που ξέρει που πατάει, που έχει αυτοπεποίθηση και που αισθάνεται καλά με τον εαυτό της.
Δεν νομίζω πως θα την ξεχάσω ποτέ. Ελπίζω μία μέρα να την ξαναδώ και να τολμήσω να της μιλήσω. Να της πω ευχαριστώ γιατί χωρίς να με ξέρει και χωρίς να το ξέρει με βοήθησε πολύ.
