Πριν λίγες μέρες φτάνω στην αγαπημένη μου παραλία. Μία ήσυχη και ήρεμη παραλία, μόλις μισή ώρα από το κέντρο της Αθήνας (χωρίς κίνηση). Είναι σχετικά μικρή και έτσι δεν μπορεί να γεμίσει με κόσμο. Όλοι ήταν χαλαροί και ήρεμοι.
Δύο παιδάκια έπαιζαν μέσα στη θάλασσα. Έκαναν πλάκα με όποιον προσπαθούσε να μπει και έλεγαν συνωμοτικά, πως το νερό είναι πολύ ζεστό. Κάτω από ένα δεντράκι, ήταν ένας κύριος γύρω στα 70 και διάβαζε το βιβλίο του. Λίγο πιο πέρα βρισκόντουσαν δύο γυναίκες κάτω από μία ομπρέλα και η μία είχε πολύ ωραίο μαύρισμα και έναν πανέμορφο σκύλο, ένα boxer. Πήγα στην άκρη της παραλίας, στο σημείο που έχει κάποια βραχάκια, άπλωσα την πετσέτα μου και άρχισα να απολαμβάνω τον ήλιο,τον ήχο της θάλασσας και τις αστείες ερωτήσεις των μικρών παιδιών που πλατσούριζαν στα ρηχά.
Ξαφνικά, ακούγεται ο σκύλος της κυρίας, να γαβγίζει και να προσπαθεί να τρέξει προς το μέρος που υπήρχαν κάποιοι θάμνοι. Από εκεί άρχισε να ξεπροβάλει ένας κύριος, που φαινόταν τουρίστας, με ένα σκύλο οποίος ήταν ελεύθερος. Ο σκύλος του κυρίου φαινόταν πολύ φιλικός και υπάκουος και δεν πήγε προς το μέρος του άλλου σκύλου που γάβγιζε. Η κυρία που είχε τον σκύλο με το λουρί, αναστατώθηκε με τις φωνές και την άμμο, που άρχισε να σπρώχνει από την ταραχή του, ο σκύλος της. Χωρίς κανένας στην παραλία να καταλάβει ακριβώς τι έγινε, η κυρία άρχισε να φωνάζει στον κύριο χρησιμοποιώντας λέξεις στα αγγλικά και στα ελληνικά, λέγοντας του να φύγει και πως τον σκύλο του να μην τον αφήνει ελεύθερο στην παραλία. Ο κύριος απόρρησε και έφυγε, ενώ τον ακολούθησε και ο σκύλος του. Η κυρία μπήκε στη θάλασσα με τον σκύλο της και συνέχισε να φωνάζει και να διαμαρτύρεται στη φίλη της για αυτό που έγινε.
Οι σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν ήταν οι παρακάτω:
- πόσο κρίμα, τη στιγμή που έχεις βρεθεί σε ένα μέρος για να ηρεμήσεις, να χρειάζεται να βρεθείς μπροστά σε μία τόσο άβολη και έντονη κατάσταση.
- φάνηκε πως η κυρία με τον σκύλο φοβήθηκε πολύ από την αντίδραση του σκύλου της και τρόμαξε. Ο φόβος της πρέπει να την οδήγησε στο να έχει αυτή την έκρηξη θυμού.
- ο κύριος, που μάλλον ήταν από την Αγγλία ή από κάποια άλλη χώρα που η πρώτη γλώσσα είναι τα αγγλικά, πρέπει να τρόμαξε κι εκείνος με τη σειρά του με την αντίδραση της κυρίας.
- ούτε ο κύριος, ούτε ο σκύλος του, μπόρεσαν να απολαύσουν αυτό που απολαμβάναμε όλοι οι υπόλοιποι.
- κανένας από την παραλία δεν πήρε θέση, ούτε διαμαρτυρήθηκε για τις φωνές και τα άσχημα λόγια της κυρίας, μέσα στους ανθρώπους και εγώ.
- ο άνθρωπος που δημιούργησε θέμα, στον άλλον άνθρωπο με το κατοικίδιο, ήταν ο μόνος που είχε και ο ίδιος τον σκύλο του μαζί στην παραλία.
Η σκέψη της κυρίας μου θύμισε την ιστορία με τα κόκκινα πάντα και το πόσο συχνά εμείς το κάνουμε το ίδιο. Προσπαθώ από τότε, κάθε φορά που μου έρχεται να “βάλω τις φωνές” σε κάποιον να κάνω ένα βήμα πίσω και να αναρωτηθω - ακόμα και όταν φαίνεται πως ξέρω πολύ καλά τι με εξόργισε - αν υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να κάνω λάθος. Εσείς θα το προσπαθούσατε;
