Όλοι αναφέρονται στους τελευταίους έξι μήνες και ακόμα περισσότεροι, στον τελευταίο ένα χρόνο, λέγοντας πως νιώθουν σαν να ζουν την μέρα της μαρμότας. Κάθε μέρα φαίνεται να είναι η ίδια και όσες βόλτες και αν πάει κανείς στο πάρκο, φαίνεται πλέον να μην αντλεί την ίδια χαρά. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει εδώ και μήνες αναφέρει, ότι οι άνθρωποι έχουν κουραστεί. Ταυτόχρονα, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια βελτίωση, γεγονός που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την διάθεση των ανθρώπων και τους γεμίζει απογοήτευση.
Ο καθένας από εμάς ψάχνει να βρει τρόπους για να ομορφύνει την καθημερινότητά του. Ένα πικ-νικ σε ένα όμορφο πάρκο ή στην παραλία. Μία εξόρμηση στον Υμηττό ή ένας περίπατος στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Καφές στο χέρι και λίγο κουλούρι για τις πάπιες στον Εθνικό Κήπο. Ένα take-away γεύμα, από το αγαπημένο μας εστιατόριο. Φαίνεται λες και έχουμε εξαντλήσει κάθε πιθανή δραστηριότητα που μας επιτρέπεται και ανυπομονούμε για το “άνοιγμα” της εστίασης και των διαπεριφερειακών μετακινήσεων.
Όλοι μας περιμένουμε κάτι. Κάποιοι περιμένουν να ξανασμιξουν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Άλλοι, να πάνε ένα όμορφο ταξίδι στο εξωτερικό. Ενώ σίγουρα όλοι μας θέλουμε απλά να επιστρέψουμε στον τρόπο που ζούσαμε πριν, που ακόμα και αν είχε πολλές “δοκιμασίες” και δυσκολίες, ήταν ο τρόπος που είχαμε συνηθίσει και που είχαμε μάθει να περνάμε καλά.
Για να μην μείνουμε, να περιμένουμε πότε και αν θα γίνουν αυτές οι αλλαγές, θα πρέπει να βρούμε ένα νέο τρόπο για να ομορφύνουμε τις ημέρες μας.
Θα κάνω λοιπόν την αρχή λέγοντας όσα ανυπομονώ να έρθουν:
- να ανθίσουν οι ορχιδέες που φροντίζω τον τελευταίο καιρό.
- να ανέβει η θερμοκρασία στους 25 βαθμούς.
- να δω ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα.
- να ξαναδώ ένα από τα πανέμορφα πράσινα παπαγαλάκια που βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας.
- να ξαναγεμίσει το φεγγάρι στις 27 Απριλίου.
Εσύ τι περιμένεις;
