Το 2020 ήταν η χρονιά, που ξεκίνησε αυτό, που σήμερα ονομάζουμε νέα κανονικότητα ή αλλιώς, η κανονικότητα της πανδημίας. Μία καθημερινότητα γεμάτη αριθμούς από κρούσματα, αριθμούς από ανθρώπους που έφυγαν, έντονες συζητήσεις για ιατρικά θέματα και συνεχόμενες αλλαγές στον τρόπο που ζούμε και στο τι επιτρέπεται να κάνουμε. Μέσα σε αυτή την κατάσταση άρχισε να γίνεται φανερή η ανάγκη των ανθρώπων για χαρά και για ζωή.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι θέλησαν να μάθουν τον αριθμό των γεννήσεων ανά χώρα. Έτσι θυμάμαι να αναζητώ, πριν από περίπου έναν χρόνο, τον αριθμό των γεννήσεων για την Ελλάδα και να μαθαίνω προς έκπληξή μου, πως κάθε χρόνο γεννιούνται περίπου 80.000 παιδιά στη χώρα μας.
Πραγματικά ευχάριστο νέο, ειδικά αν το σκεφτεί κανείς σε συνδυασμό με όλα τα αρνητικά που μαθαίνουμε καθημερινά. Όσο βέβαια και αν χάρηκα, η πληροφορία φαινόταν κάπως μακρινή. Δεν τα βλέπω αυτά τα παιδιά, δεν έχω ζήσει την οικογένεια τους, ούτε γνωρίζω τι όνομα θα τους δώσουν και σε ποιον θα μοιάσουν.
Πριν όμως από λίγες μέρες ήρθε στον κόσμο ένα μωράκι, ενός πολύ αγαπημένου ανθρώπου και τότε μπόρεσα να καταλάβω γιατί τόσοι άνθρωποι αναζητούσαν τον αριθμό γεννήσεων την περίοδο μετά την πανδημία. Ελπίδα, χαρά, ζωή και άλλα τόσα που μπορώ να σκεφτώ και να γράψω. Αισιοδοξία για το μέλλον και ανάγκη να φτιάξω τον κόσμο, ακόμα πιο όμορφο και ασφαλή για να τον συναντήσει εκείνο.
Μήπως τελικά θα πρέπει όλοι να φερόμαστε σαν αυτά τα 80.000 παιδιά που γεννιούνται κάθε χρόνο να είναι και δικά μας παιδιά;
