Στη διαδικτυακή ημερίδα, με θέμα «Start to Talk/Σπάσε τη Σιωπή - Μίλησε, Μην Ανέχεσαι» που διοργάνωσε το Υφυπουργείο Αθλητισμού, στο πλαίσιο του προγράμματος του Συμβουλίου της Ευρώπης για την «Προστασία των Παιδιών στον Αθλητισμό» επέλεξε να αποκαλύψει η Ελληνίδα Ολυμπιονίκης στην ιστιοπλοΐα την σεξουαλική κακοποίηση που υπέστει από παράγοντα της Ομοσπονδίας.
Από την ημέρα εκείνη και καθώς ήταν αναμενόμενο, δημιουργήθηκαν δύο πρώτα κύματα αντιδράσεων. Το ένα αφορούσε την συμπαράσταση και τον θαυμασμό προς το θάρρος της Σοφίας Μπεκατώρου και το άλλο αφορούσε μία αγανάκτηση όσον αφορά στο γιατί άργησε τόσο πολύ να μιλήσει. Όπως γνωρίζετε ήδη το κάθε κύμα έφερε και τις αντίστοιχες αντιδράσεις. Η συμπαράσταση είχε σαν αποτέλεσμα την ομολογία και άλλων γυναικών αλλά και ανδρών που έχουν υποστεί κακοποίηση στο χώρο του Αθλητισμού αλλά και σε άλλους χώρους. Οι απορίες σχετικά με το γιατί αποφάσισε να μιλήσει τώρα η χρυσή αθλήτρια, οδήγησαν σε μία μεγάλη ανάλυση του τραύματος, του στίγματος και του φόβου που βιώνει το θύμα.
Διαβάζοντας και ακούγοντας όλα όσα έχουν ειπωθεί τις τελευταίες μέρες με αφορμή την θαρραλέα αυτή καταγγελία της Ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου, υπάρχουν κάποια βασικά σημεία που μου έρχονται στο μυαλό.
Προσωπικά θαυμάζω τους ανθρώπους που επιλέγουν να εκτεθούν και να μιλήσουν ανοιχτά για θέματα που είναι δύσκολο να συζητήσουν ακόμα και άνθρωποι ειδικοί σε θέματα νομοθεσίας, ψυχολογίας, ιατρικής και ηθικολογίας. Χρειάζεται θάρρος, χρόνος και καθαρό μυαλό για να μπορέσεις να περιγράψεις ένα τραυματικό γεγονός. Σε μία τρυφερή ηλικία όπως είναι αυτή ενός νεαρού ενήλικα, είναι εύκολο να νιώσεις εγκλωβισμένος και φοβισμένος αλλά και να αμφισβητήσεις τον εαυτό σου ή αυτό που μόλις έγινε.
Ακόμα και σήμερα όταν το θύμα καταγγέλλει μία βίαιη πράξη, ο δρόμος είναι πιο δύσκολος για το ίδιο. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα για τον άνθρωπο που παίρνει το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά. Δυστυχώς το θύμα στιγματίζεται περισσότερο από ότι ο θύτης. Οι μνήμες από την υπόθεση της εκδικητικής πορνογραφίας της Ιωάννας Τούνη και η σεξουαλική κακοποίηση και δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη είναι ακόμα πολύ φρέσκες.
Στην Ελλάδα, πριν από 20 χρόνια, δεν υπήρχαν γυναίκες που θα μπορούσαν να βγουν και να μιλήσουν ανοιχτά για την κακοποίηση τους χωρίς να φοβούνται για την ζωή τους. Άνθρωποι σε άλλες χώρες που μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους αλλά καθως και η αλληλεγγύη και η σύνδεση των ανθρώπων μεταξύ τους δημιούργησαν τις ιδανικές συνθήκες για το κίνημα #ΜΕΤΟΟ. Η κουλτούρα μας σε σχέση με τα φύλα, την σεξουαλικότητα και την σχέση θύματος και θύτη αλλάζει. Με αργούς ρυθμούς αλλά αλλάζει.
Ευχαριστούμε την Σοφία που για εμάς φέτος έγινε και πάλι πανελλήνια πρωταθλήτρια!
