Οι εορτασμοί για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, εκτός από μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια για τα επιτεύγματα των προγόνων μας, είναι και μία αφορμή για να σκεφτούμε γιατί χρειαζόμαστε τελικά την ιστορία. Να δούμε εμείς πως και που στεκόμαστε σε σχέση με το παρελθόν.
Ο ορισμός της ιστορίας είναι η συστηματική μελέτη του παρελθόντος εστιασμένη κυρίως στην ανθρώπινη δραστηριότητα έως την παρούσα εποχή. Η ιστορία μπορεί να αναφέρεται σε συγκεκριμένα θέματα όπως η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους ή η πορεία μιας χώρας αλλά και σε διαφορετικές επιστήμες ή ερευνητικά αντικείμενα. Συχνά όμως όταν μιλάμε για την ιστορία, αναφερόμαστε και στις προσωπικές μας εμπειρίες και αναμνήσεις. Γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή μας με έναν τρόπο και μας διαμόρφωσαν.
Νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουμε ότι οι περισσότεροι από εμάς μάθαμε από τα λάθη αλλά και από τις επιτυχίες μας. Είδαμε ποιες περιστάσεις χειριστήκαμε καλύτερα και επαναλάβαμε ξανά ότι κάναμε. Παρατηρήσαμε όλα όσα κάναμε λάθος ή όσα κάναμε σωστά αλλά δεν μας οδήγησαν στο δρόμο που θέλαμε και προσπαθήσαμε να τα αλλάξουμε.
Μάθαμε πολλά και από την οικογένεια και τους προγόνους μας. Τί έκαναν οι γονείς μας, τί έκαναν οι παππούδες μας, τί θα θέλαμε εμείς να κάνουμε ίδια και τι διαφορετικά. Ταυτόχρονα η γνώση αυτή είναι και η κληρονομιά μας και μπορούμε να επιλέξουμε ποια από τα στοιχεία της θα μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές της οικογένειάς μας και ποια δεν χρειαζόμαστε πια.
Όμως ταυτόχρονα δεν θέλουμε και να ζούμε στο παρελθόν. Είτε αυτό σημαίνει, στις δικές μας αναμνήσεις και εμπειρίες, είτε στην ιστορία των προγόνων μας. Θέλουμε να βρούμε τη χρυσή τομή, που η γνώση για το παρελθόν μας κάνει έτοιμους για να χτίσουμε το μέλλον αλλά ταυτόχρονα δεν μας βυθίζει στην νοσταλγία και την αναπόληση.
Ίσως τελικά να μην χρειάζεται να “ξεχάσουμε” το παρελθόν μας, για να ατενίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον μας.
