Ένα πολύ γνωστό τραγούδι με τίτλο “Wear sunscreen” γνωστό και με τον τίτλο “Everybody is free” ξεκινά με έναν μεγάλο λόγο που κάποιος δίνει σε φοιτητές κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας τους.
Το κείμενο αυτό στην πραγματικότητα δεν αναφέρθηκε σε κάποια τελετή αποφοίτησης. Ήταν ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε το 1997 στην εφημερίδα Chicago Tribune όπου ο αρθρογράφος Mary Schmich έγραψε σαν να απευθύνεται υποθετικά σε φοιτητές, δίνοντάς τους συμβουλές.
Το κείμενο αυτό έγινε την ίδια χρονιά τραγούδι από τον Baz Luhrmann και μέσα στους στίχους αναφέρονται τα παρακάτω λόγια: “Μην χάνεις το χρόνο σου στη ζήλεια. Κάποιες φορές είσαι μπροστά και κάποιες άλλες είσαι πίσω. Ο αγώνας δρόμου είναι μεγάλος και στο τέλος είναι μόνο με τον εαυτό σου.”
Αυτή η σκέψη πάντα με ηρεμεί όταν σκέφτομαι τη ζήλεια. Κάποιες φορές θα ζηλέψω και κάποιες φορές θα με ζηλέψουν. Κάποιες φορές θα χρησιμοποιήσω το αίσθημα ζήλειας που αισθάνομαι για να δω που βρίσκομαι και γιατί δεν είμαι χαρούμενη με τη ζωή μου. Κάποιες φορές θα νιώσω πως ζω με έναν τρόπο που μπορεί κάποιος άλλος να ζηλεύει και ίσως επιβεβαιώσω έτσι με τον εαυτό μου ότι τα καταφέρνω καλά. Είναι ένας κύκλος που δεν έχει νικητή και χαμένο. Ένας αγώνας που όπως λέει και το τραγούδι είναι με τον εαυτό σου και δεν αφορά τους άλλους.
Πότε ζήλεψες τελευταία φορά κάτι; Τι σου λέει αυτό για τη ζωή που κάνεις;
Θα ξεκινήσω εγώ.
Ζήλεψα ένα φίλο μου που εδώ και 6 μήνες εργάζεται από ένα πανέμορφο νησί του Ιονίου και δεν χρειάστηκε να ανησυχήσει λεπτό για την πανδημία και την υγεία του. Μέχρι να επισκεφθώ κι εγώ ένα πανέμορφο ελληνικό νησί, ο προγραμματισμός των καλοκαιρινών μου διακοπών είναι κάτι που με βοηθά πολύ να χαλαρώσω μέσα στην πιεστική καθημερινότητα.
Τώρα η σειρά σου!
