Όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο δύσκολη φαίνεται η επικοινωνία των ανθρώπων. Ένας τρόπος, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να συνδεθούν, είναι να υπάρχει χώρος μέσα στη σχέση τους, για να μιλήσουν για όσα θέλουν. Αυτό καμιά φορά, μπορεί να μοιάζει πολύ απειλητικό και για αυτόν που θέλει να εκφράσει τη σκέψη του αλλά και για τον άνθρωπο, που δέχεται το “σχόλιο” του άλλου.
Έτσι θυμάμαι μία συνέντευξη της τραγουδίστριας Adele, πριν από κάποια χρόνια, για τον δίσκο της 25. Ο δημοσιογράφος τότε την είχε ρωτήσει, πως τα πηγαίνει με την κριτική και η ίδια είχε αναφέρει, πως δεν έχει θέμα με την κριτική, αρκεί να έρχεται στον κατάλληλο τόνο και την κατάλληλη στιγμή. Από τότε, συχνά σκέφτομαι αν υπάρχει αλήθεια σε αυτό και αν υπάρχουν “ιδανικές” συνθήκες, για να μιλήσεις σε κάποιον, για αυτό που σε ενοχλεί. Έτσι φάνηκαν κάποιες ερωτήσεις, να είναι πιο χρήσιμες για να λυθεί το ερώτημα:
- Τι σχέση έχω με τον άνθρωπο, που μοιράζεται τις σκέψεις του; Είναι το παιδί μου, είναι ένας συνεργάτης, είναι ο σύντροφός μου;
- Ποιο πλαίσιο επιλέγει, για να μοιραστεί “την κριτική” του; Σε μία κοινή συνομιλία, σε ένα Κυριακάτικο τραπέζι, σε μία ιδιωτική στιγμή;
- Με τι βάση γίνεται αυτή η συζήτηση; Αν δεν βρεθεί άκρη, σημαίνει αυτόματα το τέλος της σχέσης ή υπάρχει η “σιγουριά” πως θα βρεθεί ένας τρόπος, για να προχωρήσει;
- Γιατί γίνεται εξ αρχής αυτή η κριτική; Είναι μία περίοδος μετάβασης και αναστάτωσης για το άτομο, που φέρνει το “παράπονό του” ή/και υπάρχει πράγματι κάτι, που θα μπορούσε το άλλο μέλος, να είχε φροντίσει περισσότερο;
Κάποιες φορές, το μοίρασμα του άλλου ανθρώπου είναι ένα δώρο, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τον εαυτό μας. Όπως λέει κι ένας γνωστός έλληνας θεραπευτής, το παράπονο είναι μία πρόσκληση στη σχέση. Κάποιος συνήθως νοιάζεται και για αυτό κάνει τον κόπο να επανέλθει στη σχέση. Κάποιες φορές αυτό γίνεται άτσαλα ή με έναν όχι ιδανικό τρόπο, αλλά αν δει κανείς πίσω από αυτό, έχει πολλά να κερδίσει.
