Οι φράσεις που ακους και που μένουν στο μυαλό σου, συνήθως μένουν για κάποιο λόγο. Έτσι δεν μπορώ να ξεχάσω μία φράση, που μου είχε πει μία συνάδελφός μου στην Αγγλία πριν από 4 χρόνια. Η Πατρίσια έλεγε συχνά:
“Οι προσδοκίες καταστρέφουν τις σχέσεις. Ότι και να έχεις φανταστεί, όπως και να περιμένεις, πως θα είναι κάτι κάποιος, ποτέ δεν θα μπορέσει να γίνει πραγματικότητα. Κάτι που βρίσκεται στη φαντασία σου και στο μυαλό σου, δεν μπορεί να το γνωρίζει ο άλλος. Έτσι πάντα κάποιος, που έχει υψηλές προσδοκίες, θα ματαιώνεται και θα απογοητεύεται. Θα σκέφτεται, πως η σχέση του δεν είναι αρκετά καλή. Προτιμώ να ζω τη ζωή μου χωρίς προσδοκίες. Όταν έχω μία ανάγκη, απλά την λέω στον σύντροφό μου, ώστε να την γνωρίζει και ο ίδιος.”
Στην αρχή, όταν το είχα ακούσει μου είχε δημιουργήσει μεγάλη εντύπωση. Σκεφτόμουν, πως γίνεται να ζεις, χωρίς να έχεις προσδοκίες; Γιατί ανυπομονείς στη ζωή, αν δεν έχεις κάτι να περιμένεις; Την ίδια στιγμή όμως, ήταν λογικό αυτό που έλεγε. Πως κάποιος να ξέρει, πως έχεις ακριβώς έχεις φανταστεί κάτι; Παράλληλα, αν σε μία σχέση ο καθένας έχει τις δικές του προσδοκίες και δεν τις κοινοποιεί και τα δύο μέλη θα αισθάνονται συνεχώς απογοήτευση.
Στο σήμερα, όταν σκέφτομαι τα λόγια της Πατρίσια, τα διαβάζω διαφορετικά. Μάλλον η σύνδεση είναι πιο εύκολη, όταν η επικοινωνία είναι ανοιχτή και όταν το ζευγάρι εστιάζει στο σήμερα και όχι στο αύριο. Έτσι βγάζει περισσότερο νόημα, για μένα.
