Έρχεται πάντα μία στιγμή, μία οποιαδήποτε αφορμή που συνειδητοποιείς, πως κάποια πράγματα τα θέλεις μόνο εσύ. Ο κύκλος των κοντινών σου ανθρώπων δεν μοιράζεται τις ίδιες ανησυχίες. Μπορεί εσύ να θέλεις από σήμερα να προγραμματίσεις ένα μακρινό ταξίδι, μπορεί να επιθυμείς να συμμετέχεις σε εθελοντικές δράσεις, μπορεί να σου αρέσουν οι αστυνομικές σειρές και να απολαμβάνεις τις στιγμές κοντά στη φύση. Όποιος και να είναι ο προσωπικός στόχος κάποιου ανθρώπου, συχνά φέρνει μαζί και τη ματαίωση, όταν κάποιος δεν μπορεί να τον μοιραστεί με τους αγαπημένους του.
Είναι απόλυτα λογικό να απογοητεύεται κανείς όταν τα “θέλω” του δεν βρίσκουν ανταπόκριση στους άλλους. Έχουμε μεγαλώσει με την σκέψη πως οι άνθρωποι μας θα πρέπει να συντονίζονται με τις ανάγκες μας και πως αν τα πράγματα δεν τα μοιράζεσαι, δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα. Δεν μας είπε κανείς πως κάποιες φορές τα “θέλω” μας είναι προσωπική υπόθεση και μπορούμε να τα κυνηγάμε, χωρίς να μεταφράζουμε τον “μη συντονισμό” των άλλων, ως απόρριψη. Ούτε βέβαια μάθαμε πως και οι στιγμές που μοιραζόμαστε με τον εαυτό μας είναι εξίσου σημαντικές και χρήσιμες για την εξέλιξή μας, με τις στιγμές που περνάμε με τους αγαπημένους μας.
Αντιθέτως συχνά θυμώνουμε και απογοητευόμαστε, που δεν έχουμε κοινές επιθυμίες με τους άλλους. Άλλες φορές μπορεί να υποτιμήσουμε και τους άλλους ή να κρίνουμε τον τρόπο, που οι ίδιοι επιλέγουν τους στόχους και τις προτεραιότητές τους. Γεγονός που δεν βοηθά στην σύνδεση και στην επικοινωνία με τους άλλους, αλλά αντίθετα φέρνει τη ρίξει.
Μήπως τελικά ο χρόνος με τον εαυτό μας και η συμφιλίωση με τα “θέλω” μας έχει περισσότερα να μας διδάξει για μας και τον τρόπο που έχουμε μάθει να συνδεόμαστε με τους άλλους;
